Η παραπάνω έκφραση είναι άλλο ένα απομεινάρι των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών του ελληνικού λαού.
Σύμφωνα με το έθιμο (το οποίο ισχύει ακόμα σε μερικά μέρη), το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η νοικοκυρά σηκωνόταν, έπαιρνε από την αυλή μια πέτρα και την έβαζε στο τζάκι. Μετά πήγαινε στην βρύση του χωριού για να πάρει το «αμίλητο νερό». Ονομάστηκε έτσι, γιατί σε όλη την διάρκεια της διαδρομής η νοικοκυρά δεν επιτρεπόταν να μιλήσει σε κανέναν.