Την 14η Φεβρουαρίου γιορτάζεται ο Άγιος Βαλεντίνος και ο θεσμός του έρωτα ανεξάρτητα. Η ταύτιση τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα προϊόν συγκάλυψης της καθολικής εκκλησίας. Ο Βαλεντίνος ήταν ένας χριστιανός ιερέας που έζησε γύρω στο 270 μ.Χ. Θέλοντας να διαδώσει τη χριστιανική πίστη τελούσε γάμους ανάμεσα σε ζευγάρια, προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσει πυρήνες ανάπτυξης του χριστιανισμού, και φυσικά οικογένειες.

Τα χρόνια εκείνα όμως, ο Χριστιανισμός δεν ήταν η πιο διαδεδομένη θρησκεία. Πολλοί κατηγόρησαν τον Βαλεντίνο για θρησκευτική ασέλγεια, κάτι που τον οδήγησε στον βασανισμό και ύστερα στην θανάτωσή του. Έπρεπε να περάσουν πολλοί αιώνες ωσότου η καθολική Εκκλησία τον αναγνωρίσει επίσημα ως Άγιο. Καθιέρωσε και ημέρα τιμής του την 14η Φεβρουαρίου, μια ημέρα καθόλου τυχαία, καθώς εκείνη την ημέρα γιορταζόταν μια παγανιστική γιορτή του έρωτα και της γονιμότητας. Η καθολική εκκλησία ταύτισε τον Άγιο Βαλεντίνο με τον έρωτα και χάρη στην καλή διαφήμιση καθιερώθηκε ο Άγιος Βαλεντίνος σαν τον Άγιο του Έρωτα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνώρισε τον Άγιο και κράτησε σκληρή στάση. Ωστόσο με το πέρασμα των χρόνων και όταν πια ο Άγιος Βαλεντίνος είχε καθιερωθεί, αποφάσισε να δημιουργήσει τον δικό της Άγιο: Υπάρχει ο Άγιος Έρωτας (γιορτάζεται στις 25 Ιουνίου), αλλά και Άγιοι προστάτες του Έρωτα, όπως ο Άγιος Υάκινθος (γιορτάζεται στις 3 Ιουλίου) και οι Άγιοι Ακύλας και Πρισκίλλα (γιορτάζουν στις 13 Φεβρουαρίου). Δεν κατάφεραν όμως ποτέ να μπουν στη συνείδηση του κόσμου.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Saint_Valentine.jpg

Οι πρώτες μετακινήσεις σε δρόμους γινόταν από την αριστερή πλευρά, την αντίθετη δηλαδή από την σημερινή. Παρόλα αυτά, στις περισσότερες χώρες σήμερα (περίπου το 75%) τα οχήματα κινούνται στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Η κίνηση στην αριστερή πλευρά καθιερώθηκε τον Μεσαίωνα, όπου οι δρόμοι της εποχής ήταν και τότε δρόμοι διπλής κατεύθυνσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το 85-90% των ανθρώπων είναι δεξιόχειρες. Κινούμενοι οι καβαλάρηδες στην αριστερή πλευρά του δρόμου, μπορούσαν να κρατούν το σπαθί με το δεξί τους χέρι. Έτσι, σε περίπτωση που εμφανιζόταν κάποιος με επιθετικές βλέψεις, υπερασπιζόταν την ζωή τους με το πιο καλό και επιδέξιο χέρι τους.

Η αλλαγή της πλευράς οφείλεται στους Γάλλους, με πιο πιθανό υπαίτιο τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Την εποχή του (τέλη 18ου αιώνα), οι άμαξες είχαν αυξηθεί πολύ. Οι οδηγοί τους καθόταν στην αριστερή μεριά της άμαξας για να χρησιμοποιούν το καμτσίκι με το καλό δεξί τους χέρι. Από την θέση αυτή, ο οδηγός μπορούσε μεν να ελέγξει την πορεία όλων των αλόγων, δεν μπορούσε όμως να ελέγξει το πόσο κοντά ήταν στις άλλες άμαξες που περνούσαν δίπλα του όταν διασταυρωνόταν. Τα πολλά ατυχήματα που προκλήθηκαν ανάγκασαν τον Ναπολέοντα να κάνει την κίνηση στα δεξιά υποχρεωτική.

Φωτογραφία: https://pxhere.com/en/photo/1190683

Μολονότι έχουν περάσει 2600 χρόνια, κανένας άλλος δεν συντάραξε τα θεμέλια της δημοκρατίας πιο πολύ από τον Σόλωνα. Οι αρχές που διέπουν τους νόμους του Σόλωνα, εντοπίζονται ακόμα και σήμερα σε όλα τα δημοκρατικά συντάγματα του κόσμου. Η αμερικανική δημοκρατία και κάθε δημοκρατία βρετανικού τύπου, είναι πνευματικά τέκνα του. Η δημοκρατία του Σόλωνα προσαρμοσμένη στη σημερινή εποχή, σημαίνει «φορολογία των πλουσίων για την παροχή δωρεάν παιδείας και υγειονομικής μέριμνας στους φτωχούς».

Την περίοδο του Σόλωνα (639 - 559 π.Χ.), η Αθήνα βίωνε τις συνέπειες μιας οικονομικής εξαθλίωσης των πολιτών της. Σαν γνήσιοι άρπαγες, οι Αριστοκράτες της πόλης, έχοντας υπό τον έλεγχό τους στρατό και δικαστήρια, είχαν μετατρέψει την πόλη σε προσωπικό τους «παράδεισο». Η υποδούλωση και η κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των ασθενέστερων οικονομικά πολιτών. Με το κύμα της καταπίεσης και της δυσφορίας ολοένα να μεγαλώνει, η εξέγερση ήταν προ των πυλών. Το 594 π.Χ., σε μια πράξη προφανούς πολιτικής σοφίας, σπάνια παρουσιαζόμενη στην ανθρώπινη ιστορία, οι αντιμαχόμενες πλευρές, συμφώνησαν να αναθέσουν στον Σόλωνα την διακυβέρνηση της πόλης, ορίζοντάς τον διαιτητή στη διαμάχη τους.

Ο Σόλωνας, παρόλο που καταγόταν από μια εκ των πιο αριστοκρατικών οικογενειών της Αθήνας, λόγω λάθους χειρισμών του πατέρα του ο οποίος χρεοκόπησε τις επιχειρήσεις τους, είχε μετατραπεί σε έναν πλοιοκτήτη μικρής κλίμακας. Λόγω συγγένειας και τάξης, οι αριστοκράτες τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο και πίστευαν ότι θα πάρει το μέρος τους. Αλλά και οι φτωχότεροι του είχαν εμπιστοσύνη, καθώς ήταν ένας απλός έμπορος ο οποίος δεν είχε συντρίψει ποτέ κανέναν από αυτούς. Όπως αφηγείται ο ίδιος ο Σόλωνας σε διασωθέντα έργα του Πλούταρχου, ενώ πριν τον αγαπούσαν όλοι, όταν ανακοίνωσε τη νομοθεσία του, όλοι τον μισούσαν, καθώς δεν έδωσε σε κανέναν ακριβώς ότι ζητούσε.

Οι νόμοι του Σόλωνα:
Αυτό που έκανε αρχικά ήταν να καταργήσει τα σκληρά μέτρα του Δράκοντα. Ύστερα, κατάργησε όλα τα χρέη, ελευθέρωσε όλους όσους είχαν υποδουλωθεί και επιπλέον επαναπάτρισε όσους είχαν πουληθεί ως δούλοι σε άλλες περιοχές. Για να αποφευχθούν μάλιστα μελλοντικά παρόμοια φαινόμενα, κατέστησε την υποδούλωση παράνομη. Μολονότι του ζήτησαν να δημεύσει τις περιουσίες των πλουσίων, ο Σόλωνας επέτρεψε στους Αριστοκράτες να διατηρήσουν τα πλούτη τους και να ασκούν τις ικανότητές τους, ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία. Ωστόσο, άλλαξε ριζικά τα κριτήρια της φορολόγησής τους.

Ο Σόλωνας ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την αναλογική φορολογία, με τους πολίτες να φορολογούνται πλέον βάση του εισοδήματός τους και όχι βάση της καταγωγής τους που γινόταν μέχρι τότε. Το φορολογικό σύστημα που επέβαλλε, αποτελούνταν από πολίτες χωρισμένους σε τέσσερις τάξεις:

1. Τους Θήτες, οι οποίοι είχαν μικρότερο εισόδημα από τις τέσσερις τάξεις. Σαν οικονομικά ασθενέστεροι, δεν φορολογούνταν καθόλου.
2. Τους Ζευγίτες, που είχαν εισόδημα μεταξύ 300 και 400 μοδίων σιτηρών. Πλήρωναν τη βασική φορολογία.
3. Τους Ιππείς, που είχαν εισόδημα μεταξύ 450 και 749 μοδίων. Πλήρωναν το διπλάσιο της βασικής φορολογίας
4. Τους Πεντακοσιομεδίμνους, οι οποίοι είχαν εισόδημα αντίστοιχο με 750 μοδίους και πάνω. Πλήρωναν 2,4 φορές πάνω από τη βασική φορολογία.

Σημαντικό βήμα προς την εγκαθίδρυση της δημοκρατικής οδού αποτέλεσε και το πάρσιμο της απονομής της δικαιοσύνης από τα χέρια των αριστοκρατών. Ενώ ο Σόλωνας διατήρησε τον Άριο Πάγο, ένα ανώτατο δικαστικό όργανο που αποτελούνταν μόνο από Αριστοκράτες, δημιούργησε επίσης δυο νέα θεσμικά όργανα: Την Εκκλησία του δήμου και την Ηλιαία. Η Εκκλησία του δήμου ήταν η συνέλευση των πολιτών και μπορούσαν να λάβουν μέρος όλοι. Στην ακμή της, η Αθήνα, είχε 25.000 μέλη που αποφάσιζαν για καθημερινά θέματα. Η Ηλιαία, ήταν ένα σώμα 6000 χιλιάδων δικαστών στο οποίο κάποιος είχε το δικαίωμα να εφεσιβάλλει τις αποφάσεις οποιοδήποτε κρατικού λειτουργού, ακόμα και του Αρείου Πάγου.

Οι συνεδριάσεις όλων των θεσμικών οργάνων ήταν πλέον υποχρεωμένες να πραγματοποιούνται δημόσια, έτσι ώστε οι πολίτες να μπορούν να παρακολουθούν και να ακούν τα πάντα. Με τον καιρό, την πραγματική εξουσία την ασκούσε η εκκλησία του δήμου, όπου κάθε πολίτης, πλούσιος ή φτωχός είχε δικαίωμα ψήφου. Και επειδή οι φτωχοί ήταν πάντα περισσότεροι, αναπόφευκτα κυριαρχούσαν.

Κατά τον Σόλωνα, μια πόλη για να κυβερνηθεί άριστα πρέπει «αυτοί που δεν αδικούνται να καταγγέλλουν και καταδιώκουν τους ενόχους, σαν να έχουν αδικήσει τους ίδιους». Όταν τον ρώτησαν αν έδωσε στους Αθηναίους τους καλύτερους νόμους, απάντησε αρνητικά, αλλά όπως τόνισε, έδωσε τους καλύτερους από αυτούς που μπορούν να δεχτούν. Υποστήριξε ότι «δεν πρέπει να θεσπίζονται νόμοι που δεν μπορούν να επιβληθούν», μια ρήση που αποτελεί την πεμπτουσία της σημερινής δημοκρατίας.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Truth,Justice,_Hope%2834646785120%29.jpg

Η ταξινόμηση των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων έγινε από τον Πάπα Γρηγόριο Α' κατά την διάρκεια της θητείας του (590-604 μ.Χ.) και θεωρούνται τα πιο σοβαρά αμαρτήματα σύμφωνα με την καθολική εκκλησία. Τα αμαρτήματα ονομάζονται θανάσιμα, γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να στερήσουν την θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση.

Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα είναι:
Αλαζονεία → Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο
Απληστία → Αυτός που θέλει όλο και περισσότερα.
Ζηλοφθονία → Κάποιος που ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων.
Λαγνεία → Όταν ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες
Λαιμαργία → Όταν ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα
Οκνηρία → Η φυγοπονία, η τεμπελιά
Οργή → Ο θυμός, η μνησικακία

Φωτογραφία: http://www.metmuseum.org/art/collection/search/338705

Όλα όμως άλλαξαν το 1872, όταν ένας χρυσοθήρας παραπονέθηκε ότι τα παντελόνια τους σκίζονται πολύ εύκολα. Μαζί με τον Ράφτη Τζέικομπ Ντέιβς, έφτιαξαν παντελόνια από χοντρό ύφασμα και με καρφιά στις ραφές, ώστε να είναι πιο ανθεκτικά. Ένα χρόνο αργότερα, τα πρώτα blue jeans έκαναν την εμφάνιση τους. Βάφτηκαν μπλε, για να μην φαίνονται οι λεκέδες από το λάδι αν λερωνόταν. Ο Λέβι Στράους πέθανε το 1902 από βαριά αρρώστια. Πριν πεθάνει, πρόλαβε να δωρίσει τεράστια ποσά σε πανεπιστήμια, σε ιδρύματα και ορφανοτροφεία. «Τα χρήματα δεν φέρνουν ευτυχία στους ιδιοκτήτες τους. Το να τα μοιράζεσαι φέρνει μεγαλύτερη χαρά», συνήθιζε να λέει.

Φωτογραφία: https://www.pexels.com/el-gr/photo/close-up-of-denim-trousers-5729403/

Η Μόνα Λίζα (ή Τζοκόντα), το διασημότερο ίσως έργο του καλλιτέχνη Λεονάρντο Ντα Βίντσι, φιλοτεχνήθηκε γύρω στο 1505 στη Φλωρεντία (Ιταλία). Σύντομα όμως πέρασε σε γαλλικά χέρια, φτάνοντας να στολίζει αιώνες αργότερα και την κρεβατοκάμαρα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Από το 1804 μέχρι και σήμερα, κοσμεί συνεχώς (;) το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Μέχρι και πριν εκατό χρόνια το συγκεκριμένο έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, θεωρούνταν ένα απλό πορτραίτο.

Το 1911 εκτυλίχθηκε ένα γεγονός, το οποίο χάρισε στον πίνακα στην σημερινή «υστερία». Πιο συγκεκριμένα, στις 21 Αυγούστου 1911, ο Ιταλός Βιτσέντζο Περούτζια, νικημένος από τα εθνικιστικά του φρονήματα, αποπειράθηκε να κλέψει το πορτρέτο της Μόνα Λίζα με σκοπό να το επιστρέψει στην γενέτειρά χώρα που το ανέδειξε. Κρυμμένος σε μια από τις αποθήκες του Μουσείου, περίμενε να νυχτώσει, και αφού βρήκε ένα ασφαλές πέρασμα διαφυγής, εξαφανίστηκε μαζί με τον πίνακα.

Την επόμενη ημέρα, μόλις η κλοπή έγινε γνωστή, ξέσπασε εθνικό πένθος. Τα σύνορα της χώρας σφραγίστηκαν, και μέσα σε λίγες μόνο ημέρες το θέμα έγινε πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Οι θεωρίες συνωμοσίας πίσω από την κλοπή της Τζοκόντα ήταν σχεδόν όσες κυκλοφορούν και για το μυστικό που κρύβεται πίσω από το περίφημο χαμόγελό της. Η γαλλικές αρχές έστρεφαν παντού τις υποψίες τους, ακόμα και στον Ισπανό και ανερχόμενο τότε ζωγράφο, Πάμπλο Πικάσο (φωτογραφία αριστερά). Έπρεπε να περάσουν δυο χρόνια έως ότου ξετυλιχθεί το κουβάρι του μυστηρίου.

Στις 29 Νοεμβρίου του 1913, ο Ιταλός γκαλερίστας Αλφρέντο Τζέρι, έλαβε ένα γράμμα από κάποιον άγνωστο, ο οποίος ισχυρίζονταν ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι είχε σκοπό να τη χαρίσει στην Ιταλία. Με τη βοήθεια της αστυνομίας κατάφερε να παγιδεύσει τον άγνωστο, που δεν ήταν άλλος από τον Βιτσέντζο Περούτζια. Βέβαια, ο Βιτσέντζο, αντιμετωπίστηκε σαν ήρωας στη χώρα του, καθώς το βασικό του του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα στην πατρίδα της. Γι' αυτό και καταδικάστηκε μόλις σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Από την άλλη, η Μόνα Λίζα, αφού εκτέθηκε για έναν μήνα σε Μουσεία της Ιταλίας, επέστρεψε στις 31 Δεκεμβρίου 1913 και πάλι στο Μουσείο του Λούβρου, μαζί με την επιπλέον αίγλη, λάμψη και δόξα που της είχε χαρίσει πλέον η κλοπή της.

Φωτογραφία: https://snl.no/Mona_Lisa

Η Μόνα Λίζα (ή Τζοκόντα), το διασημότερο ίσως έργο του καλλιτέχνη Λεονάρντο Ντα Βίντσι, φιλοτεχνήθηκε γύρω στο 1505 στη Φλωρεντία (Ιταλία). Σύντομα όμως πέρασε σε γαλλικά χέρια, φτάνοντας να στολίζει αιώνες αργότερα και την κρεβατοκάμαρα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Από το 1804 μέχρι και σήμερα, κοσμεί συνεχώς (;) το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Μέχρι και πριν εκατό χρόνια το συγκεκριμένο έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, θεωρούνταν ένα απλό πορτραίτο.

Το 1911 εκτυλίχθηκε ένα γεγονός, το οποίο χάρισε στον πίνακα στην σημερινή «υστερία». Πιο συγκεκριμένα, στις 21 Αυγούστου 1911, ο Ιταλός Βιτσέντζο Περούτζια, νικημένος από τα εθνικιστικά του φρονήματα, αποπειράθηκε να κλέψει το πορτρέτο της Μόνα Λίζα με σκοπό να το επιστρέψει στην γενέτειρά χώρα που το ανέδειξε. Κρυμμένος σε μια από τις αποθήκες του Μουσείου, περίμενε να νυχτώσει, και αφού βρήκε ένα ασφαλές πέρασμα διαφυγής, εξαφανίστηκε μαζί με τον πίνακα.

Την επόμενη ημέρα, μόλις η κλοπή έγινε γνωστή, ξέσπασε εθνικό πένθος. Τα σύνορα της χώρας σφραγίστηκαν, και μέσα σε λίγες μόνο ημέρες το θέμα έγινε πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Οι θεωρίες συνωμοσίας πίσω από την κλοπή της Τζοκόντα ήταν σχεδόν όσες κυκλοφορούν και για το μυστικό που κρύβεται πίσω από το περίφημο χαμόγελό της. Η γαλλικές αρχές έστρεφαν παντού τις υποψίες τους, ακόμα και στον Ισπανό και ανερχόμενο τότε ζωγράφο, Πάμπλο Πικάσο (φωτογραφία αριστερά). Έπρεπε να περάσουν δυο χρόνια έως ότου ξετυλιχθεί το κουβάρι του μυστηρίου.

Στις 29 Νοεμβρίου του 1913, ο Ιταλός γκαλερίστας Αλφρέντο Τζέρι, έλαβε ένα γράμμα από κάποιον άγνωστο, ο οποίος ισχυρίζονταν ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι είχε σκοπό να τη χαρίσει στην Ιταλία. Με τη βοήθεια της αστυνομίας κατάφερε να παγιδεύσει τον άγνωστο, που δεν ήταν άλλος από τον Βιτσέντζο Περούτζια. Βέβαια, ο Βιτσέντζο, αντιμετωπίστηκε σαν ήρωας στη χώρα του, καθώς το βασικό του του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα στην πατρίδα της. Γι' αυτό και καταδικάστηκε μόλις σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Από την άλλη, η Μόνα Λίζα, αφού εκτέθηκε για έναν μήνα σε Μουσεία της Ιταλίας, επέστρεψε στις 31 Δεκεμβρίου 1913 και πάλι στο Μουσείο του Λούβρου, μαζί με την επιπλέον αίγλη, λάμψη και δόξα που της είχε χαρίσει πλέον η κλοπή της.

Φωτογραφία: https://snl.no/Mona_Lisa

Κι όμως ναι, έχουν. Η φράση «έχει μνήμη χρυσόψαρου» είναι απλά ένας μύθος. Ύστερα από έρευνες και πειράματα που πραγματοποιήθηκαν, οι επιστήμονες απέδειξαν όχι μόνο πως τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη μεγαλύτερη από τρία δευτερόλεπτα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και μνήμη μεγαλύτερη των τριών μηνών. Αυτό το πέτυχαν παρατηρώντας τα χρυσόψαρα κατά την διάρκεια του φαγητού τους: Τοποθέτησαν μια ειδική συσκευή στο νερό, ή οποία θα παρείχε τροφή σε αυτά μόνο μια συγκεκριμένη ώρα. Οποιαδήποτε άλλη στιγμή δεν θα περιείχε τίποτα. Τα χρυσόψαρα αφομοίωσαν γρήγορα την ώρα του φαγητού, πηγαίνοντας μόνο τότε για να τραφούν. Κατά διαστήματα άλλαζαν την ώρα σίτισής τους, αλλά και πάλι η αφομοίωση ήταν άμεση. Παρεμφερή πειράματα πραγματοποιήθηκαν και υπό την αιγίδα των χωρών του Ισραήλ και της Ιρλανδίας, επαληθεύοντας τα αποτελέσματα.

Φωτο: https://pixnio.com/media/goldfish-aquarium-miniature-interior-decoration-bowl

Οι χειρούργοι δεν φορούσαν πάντα πράσινες στολές, καθώς μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, οι χειρούργοι ιατροί φορούσαν άσπρες στολές. Όπως αποδείχτηκε ύστερα, η χρήση του εν λόγω χρώματος έφερε μαζί της αρκετά προβλήματα, όχι μόνο από την πλευρά των ιατρών αλλά και από εκείνη των ασθενών. Από την ιατρική πλευρά, ο συνδυασμός του δυνατού φωτός του χειρουργείου και του άσπρου χρώματος της στολής, προκαλούσε στο προσωπικό του χειρουργείου συχνούς πονοκεφάλους. Επίσης, η χρήση άσπρης στολής δημιουργούσε κυρίως δυο προβλήματα όρασης στους ιατρούς: Το κόκκινο αίμα των ασθενών συνδυασμένο με το άσπρο περιβάλλον του χειρουργείου τους προκαλούσε συχνά πράσινες παραισθήσεις (1), και επιπλέον, το λαμπερό χρώμα των χειρουργικών εργαλείων, τα έκανε δύσκολα διακριτά πάνω στις άσπρες επιφάνειες (2).

Από την αντίθετη σκοπιά, οι ασθενείς, σε περίπτωση που η άσπρη στολή λερωνόταν με αίμα, οι ιατροί τους φαινόταν πολύ τρομακτικοί, καθώς η εικόνα τους παρέπεμπε περισσότερο σε χασάπηδες κρεοπώλες παρά σε χειρούργους ιατρούς. Έτσι, καταρρακώνονταν ακόμα περισσότερο την ψυχολογία τους. Τελικά, για τους προαναφερθέντες λόγους, αποφασίστηκε η αλλαγή του χρώματος. Η ιατρική επιστημονική κοινότητα, πραγματοποίησε αρκετές έρευνες ωσότου βρει έναν τέτοιο συνδυασμό χρώματος, ο οποίος θα ικανοποιεί και τις δυο πλευρές. Διαπιστώθηκε ότι το αίμα πάνω σε πράσινες και γαλάζιες ιατρικές μπλούζες αποκτά μια λιγότερο τρομακτική απόχρωση, καθώς θυμίζει περισσότερο λεκέ από καφέ ή ιδρώτα, και ικανοποιεί παράλληλα και τα ιατρικά κριτήρια. Έκτοτε, όλοι οι χειρουργοί φοράνε πράσινες φόρμες (οι γαλάζιες δεν προτιμούνται πολύ).

Φωτογραφία: https://pixnio.com/de/wissenschaft/medizin/chirurgie-medizin-chirurg-team-technologie-aerzte-notfall

Τα πλαστικά μπουκάλια που περιέχουν νερό, χυμό, γάλα κ.α. είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για την υγεία μας, ειδικά αν αυτά ξαναγεμίζονται. Οι χημικές ουσίες που περιέχει το πλαστικό μπορεί να διαρρεύσουν στο περιεχόμενό τους αν το μπουκάλι εκτεθεί σε υψηλές θερμοκρασίες. Οι εν λόγω ουσίες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες, καθώς άλλες είναι καρκινογόνες, και άλλες συνδέονται άμεσα με αναπαραγωγικά προβλήματα.

Τα περισσότερα πλαστικά μπουκάλια νερού, έχουν πάνω τους την ένδειξη «1». Αυτό σημαίνει είναι κατασκευασμένα από τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο, το οποίο μπορεί να περιέχει αντιμόνιο, μια χημική ουσία που προκαλεί καρκίνο. Πολλές πλαστικές φιάλες έχουν επίσης την ένδειξη «3», που σημαίνει πως είναι κατασκευασμένες από πολυβινυλοχλωρίδιο. Οι φιάλες αυτές περιέχουν φθαλικές ενώσεις, οι οποίες συνδέονται με αναπαραγωγικά προβλήματα υγείας.

Επιπλέον, μικροβιολόγοι επισημαίνουν ότι τα πλαστικά μπουκάλια νερού μπορούν να μεταδώσουν και άλλες επικίνδυνες ασθένειες, μέσω εντερικών ιών. Τέλος, δεν ενδείκνυται η επαναχρησιμοποίηση των πλαστικών μπουκαλιών, καθώς εκτός των προαναφερθέντων, τα μπουκάλια αυτά είναι συχνά δύσκολο να καθαριστούν, γεγονός που τα καθιστά ιδανικές εστίες ανάπτυξης βακτηρίων. Ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (ΗΠΑ) μάλιστα, τονίζουν ότι συχνά τα βακτήρια ευδοκιμούν ευκολότερα σε πλαστικές φιάλες.

Πηγές: https://www.pexels.com/photo/clear-plastic-bottle-with-blue-lid-7767813/

H ηρωίνη κυκλοφόρησε σαν φάρμακο από την ίδια εταιρία που δημιούργησε νωρίτερα την ασπιρίνη. Το 1898 η γερμανική φαρμακευτική εταιρία «Bayer Laboratories» λανσάρισε στην αγορά την ασπιρίνη. ενώ μόλις ένα μήνα αργότερα δημιούργησε το σιρόπι ηρωίνης. Παρόλο που σήμερα φαντάζει αδιανόητο, η αρχική χρήση της ηρωίνης ήταν ως σιρόπι για τα παιδιά. Το 1914 η ηρωίνη έγινε συνταγογραφούμενο φάρμακο στις ΗΠΑ, ενώ η παραγωγή του σιροπιού ηρωίνης απαγορεύτηκα το 1924. Σήμερα, οπιούχα φάρμακα όπως είναι η μορφίνη και το ΟξιΚοτίν χρησιμοποιούνται ακόμα, αλλά μόνο για περιπτώσεις αφόρητου πόνου. Τα φάρμακα αυτά όμως, σε υπερβολική δόση είναι εξίσου εθιστικά όπως η ηρωίνη.

Πηγές: https://www.goodmorningamerica.com/wellness/video/shortages-childrens-counter-medicine-95647884

Το ήξερες πως αρχικά δεν ήταν ο Ιανουάριος ο πρώτος μήνας του χρόνου, αλλά ο Μάρτιος; Η ανθρώπινη ιστορία, σε όλη την διάρκεια της, έχει να επιδείξει μια σειρά από προσπάθειες εκ μέρους των ανθρώπων για την ημερολογιακή καταγραφή του χρόνου. Σαν αποτέλεσμα δημιουργήθηκαν μια σειρά από ημερολόγια (αιγυπτιακό, πολλά ελληνικά, ρωμαϊκό, Ιουλιανό κτλ.) Το ρωμαϊκό ημερολόγιο μέχρι και τον 7ο αιώνα π.Χ. ήταν βασισμένο στην κίνηση της Σελήνης. Όριζε ως πρώτη ημέρα του έτους την 1η Μαρτίου (το όνομα Μάρτιος προέρχεται από θεό του πολέμου Mars, δηλαδή τον αντίστοιχο θεό Άρη για τους Έλληνες).

Τον 7ο αιώνα π.Χ αναδιοργανώθηκε το ρωμαϊκό ημερολόγιο: Η Σελήνη δεν αποδείχθηκε απόλυτα ακριβής για τον καθορισμό του ημερολογιακού έτους και έτσι επιλέχθηκε ο Ήλιος. Σύμφωνα με το μύθο ο Ρωμαίος βασιλιάς Νούμας Πομπίλιος προώθησε την αλλαγή. Αποτέλεσμα της προαναφερθείσας τροποποίησης ήταν να γίνει ο Ιανουάριος πρώτος μήνας του χρόνου. Το όνομα ''Ιανουάριος'' προέρχεται από τον ‘‘Θεό Ιανό’’, που ήταν ο ''Θεός'' κάθε αρχής στη ρωμαϊκή μυθολογία).Από τότε το Ημερολόγιο έχει αλλάξει άλλες δυο φορές: Το 45 μ.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας εφάρμοσε το Ιουλιανό ημερολόγιο. Λόγω όμως κάποιον ατελειών τροποποιήθηκε εν μέρη ξανά το έτος 1582 μ.Χ., άλλαξε όνομα σε Γρηγοριανό ημερολόγιο και είναι αυτό που ισχύει σήμερα στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Στην Ελλάδα άργησε να εφαρμοστεί και να εξαπλωθεί. Παρόλο που το 1923 αντικατέστησε το Ιουλιανό και θεωρείται ακριβέστερο, πολλοί είναι αυτοί που δεν το δέχθηκαν (οι λεγόμενοι παλαιοημερολογίτες).

Πηγές: https://www.pexels.com/photo/month-of-january-planner-760718/

Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει ο ΕΦΕΤ (Ενιαίος Φορέας Ελέγχου Τροφίμων) για τα τσίπουρα που δεν περνάνε από τη διαδικασία του ποιοτικού ελέγχου. Λόγω του ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν τηρούνται οι κανόνες υγιεινής κατά την παραγωγή και συσκευασία του τσίπουρου, αυτό καθίσταται επικίνδυνο για την δημόσια υγεία. Πολλοί ντόπιοι παραγωγοί, για να αυξήσουν την ποσότητα παραγωγής, όχι μόνο δεν ξεδιαλέγουν τα καλά σταφύλια (βασικό υλικό παραγωγής του τσίπουρου) από τα σάπια ή τα υπερώριμα , αλλά δεν διαχωρίζουν και τα στέμφυλα από τα κοτσάνια, με αποτέλεσμα μια σειρά από τοξικές ουσίες να περνούν στο τελικό προϊόν. Μεταξύ των τοξικών αυτών ουσιών συγκαταλέγεται και η μεθανόλη, μια ουσία που προκαλεί τύφλωση.

Επίσης, αρκετά συχνά, δεν διαχωρίζεται το πρώτο και το τελευταίο μέρος της απόσταξης (οι κεφαλοουρές), που επίσης περιέχουν μια σειρά από τοξικές ουσίες. Επιπλέον, στις πιο πολλές περιπτώσεις οι παραγωγοί χρησιμοποιούν χάλκινους αποστακτήρες (άμβυκες) που είναι ακατάλληλοι, μη επικασσιτερωμένοι ή και παλαιωμένοι, με αποτέλεσμα μια σειρά από τοξικά μέταλλα να περνούν στο τσίπουρο. Τέλος, το τσίπουρο που συσκευάζεται σε πλαστικές φιάλες, είναι επιβλαβές για την υγεία γιατί ότι τοξικές και επικίνδυνες ουσίες μεταφέρονται από το πλαστικό στο τσίπουρο. Για τον λόγο αυτό εξάλλου, απαγορεύεται από το νόμο η πλαστική εμφιάλωσή του. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχουν και οι παραγωγοί που αναμιγνύουν τα στέμφυλα με μελάσσα ή ζάχαρη, οπότε παράγουν νοθευμένο προϊόν.

Φωτογραφία: https://pxhere.com/en/photo/596592

Μάτια διαφορετικού χρώματος από το καστανό, οφείλουν την ύπαρξή τους σε κληρονομικά ελαττωματικά γονίδια. Δυο είναι τα βασικά χρώματα που μπορούν να έχουν τα ανθρώπινα μάτια: Καστανό και πράσινο. Οι υπόλοιπες πιθανές εκδοχές (π.χ. μπλε, γκρι), είναι παραλλαγές του πράσινου. Το 70% του ανθρώπινου πολιτισμού έχουν καστανά μάτια, το 20% πράσινα, και μόλις το 10% γαλάζια.

Το χρώμα των ματιών καθορίζεται μεν κληρονομικά, αλλά δυο είναι τα γονίδια που διαμορφώνουν το χρώμα που θα κληρονομηθεί στη νέα γενιά: Το EYCL3, που δημιουργεί τη καστανή χρωστική ουσία των ματιών, και το EYCL1 που δημιουργεί αντίστοιχα την πράσινη. Για τα δυο αυτά γονίδια, υπάρχουν και οι ελαττωματικές εκδοχές τους. Ο συνδυασμός των δυο προσφερθέντων γονιδίων, με τις δυο ελαττωματικές τους εκδοχές, καθορίζουν το τελικό χρώμα του ματιού κάθε ανθρώπου.

Όταν το γονίδιο EYCL3 είναι παρών, τα μάτια του ατόμου θα είναι πάντα καστανά, καθώς κυριαρχεί σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς με τα υπόλοιπα. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε, που ζούμε υπό την «κυριαρχία» των καστανομάτηδων. Διαφορετικό χρώμα ματιού σημαίνει ότι στη διαδικασία διαμόρφωσης του χρώματος συμμετέχει το EYCL3, αλλά με την ελαττωματική του εκδοχή. Όταν και τα δυο γονίδια παρουσιάζονται με την ελαττωματική τους εκδοχή, τότε το αποτέλεσμα θα είναι τα μπλε μάτια. Γι' αυτό και τα μπλε μάτια είναι πιο ευαίσθητα σε παθήσεις.

Φωτογραφία: https://www.pexels.com/photo/selective-focus-half-face-closeup-photography-of-female-s-green-eyes-840810/