Εκτός από τα αξιοθαύμαστα επιστημονικά του επιτεύγματα, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ήταν γνωστός και για το χιούμορ που διέθετε. Κάτι που απέδειξε και στις 14 Μαρτίου 1951, την ημέρα κατά την οποία γιόρταζε τα 72α γενέθλιά του, όπου και τραβήχτηκε η συγκεκριμένη φωτογραφία. Αποτελώντας το πρόσωπο της βραδιάς, ο Αϊνστάιν πέρασε την βραδιά  διασκεδάζοντας, όπου μεταξύ άλλων, έπινε κονιάκ και χαιρετούσε τον κόσμο. Με το πέρας της βραδιάς παραχωρήθηκε στον Αϊνστάιν μια λιμουζίνα ώστε να τον επιστρέψει στο σπίτι του. Κατά την επιβίβασή του στο αυτοκίνητο, ήταν παρών ένας φωτογράφος του πρακτορείου UPI, ο Άρθουρ Σάσε, ο οποίος ζήτησε από τον επιστήμονα να χαμογελάσει, ώστε να τον βγάλει μια φωτογραφία. Προς έκπληξη, ο Αϊνστάιν δεν στήθηκε να φωτογραφηθεί μέσα στο αυτοκίνητο που βρισκόταν αλλά απεναντίας έβγαλε την γλώσσα του, με τον φωτογράφο να μην αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη

Ο Αϊνστάιν ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από τη φωτογραφία μόλις την είδε, ώστε ζήτησε να του δοθούν 9 αντίγραφα της. Από τις φωτογραφίες αυτές, υπέγραψε μόνο την μια, στην οποία αφού έγραψε ένα μήνυμα, την έδωσε στον φίλο του και δημοσιογράφο Χάουαρντ Σμιθ. Το μήνυμα, που ήταν γραμμένο στα Γερμανικά, έλεγε: «Αυτή η πόζα θα σου αρέσει γιατί απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα. Ένας πολίτης μπορεί να κάνει αυτό που δεν θα τολμούσε κανένας διπλωμάτης». Με το μήνυμα αυτό ο Αϊνστάιν ήθελε να ειρωνευτεί την αντικομμουνιστική υστερία που είχαν οι ΗΠΑ εκείνη την εποχή, όταν όλοι βρίσκονταν στο μικροσκόπιο και έπρεπε να προσέχουν, ώστε να μην χαρακτηριστούν αντικομφορμιστές. Η φωτογραφία με το μήνυμα και την αφιέρωση του, πωλήθηκε το 2009 σε δημοπρασία στο ποσό των 74.324 δολαρίων (περίπου 70.000 ευρώ).

Φωτογραφία: https://www.flickr.com/photos/136879256@N02/23022493654

Χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη κομπίνα που πραγματοποιήθηκε τον 20ο αιώνα. Το 1925, ο Βίκτωρ Λούστιγκ διάβασε σε εφημερίδα ότι ο πύργος του Άιφελ βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση. Το γεγονός αυτό του έδωσε μια ιδέα: Να υποκριθεί πως είναι ένας Αξιωματικός της Γαλλικής Κυβέρνησης και να παρουσιαστεί στους μεγαλύτερους εμπόρους της εποχής με σκοπό να πουλήσει τον Πύργο του Άιφελ για παλιοσίδερα.

Έτσι και έγινε: Αφού κάλεσε τους έξι κορυφαίους Γάλλους εμπόρους, οι οποίοι ουδέποτε τον υποψιάστηκαν, κατάφερε να ''πούλησει'' τον Πύργο στον έμπορο Αντρέ Πουασόν με αντίτιμο 250.000 φράγκα (περίπου 500.000 σημερινά ευρώ). Ο Πουασόν μάλιστα, το έβλεπε σαν μια ευκαιρία για να κερδίσει με αυτήν τη αγορά την εύνοια της γαλλικής κυβέρνησης. Όπως ήταν φυσικό, ο Λούστιγκ εξαφανίστηκε από το Παρίσι και περίμενε τα νέα να διαδοθούν στον τύπο. Από την ντροπή του όμως ο Πουασόν δεν άφησε να διαρρεύσει ότι υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά θύματα του αιώνα.

Έξι μήνες αργότερα, επέστρεψε πάλι στο Παρίσι, με σκοπό να ξανακάνει το ίδιο κόλπο. Αυτή την φορά όμως, κάποιος υποψήφιος αγοραστής τον υποψιάστηκε. Ο Victor Lustig αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα για να μην συλληφθεί, καταφεύγοντας τελικά στις Η.Π.Α. Η καινούργια χώρα του πρόσφερε γόνιμο έδαφος για να ανθίσουν απατεωνιές κάθε είδους. Εξαπάτησε με μεγάλη επιτυχία μάλιστα και τον διαβόητο γκάνγκστερ Αλ Καπόνε. Το 1934 συνελήφθη τελικά με την απάτη της πλαστογραφίας και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης. Πέθανε 13 χρόνια αργότερα από πνευμονία.

Φωτογραφία: https://www.thenotsoinnocentsabroad.com/blog/21-eiffel-tower-facts

Την 14η Φεβρουαρίου γιορτάζεται ο Άγιος Βαλεντίνος και ο θεσμός του έρωτα ανεξάρτητα. Η ταύτιση τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα προϊόν συγκάλυψης της καθολικής εκκλησίας. Ο Βαλεντίνος ήταν ένας χριστιανός ιερέας που έζησε γύρω στο 270 μ.Χ. Θέλοντας να διαδώσει τη χριστιανική πίστη τελούσε γάμους ανάμεσα σε ζευγάρια, προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσει πυρήνες ανάπτυξης του χριστιανισμού, και φυσικά οικογένειες.

Τα χρόνια εκείνα όμως, ο Χριστιανισμός δεν ήταν η πιο διαδεδομένη θρησκεία. Πολλοί κατηγόρησαν τον Βαλεντίνο για θρησκευτική ασέλγεια, κάτι που τον οδήγησε στον βασανισμό και ύστερα στην θανάτωσή του. Έπρεπε να περάσουν πολλοί αιώνες ωσότου η καθολική Εκκλησία τον αναγνωρίσει επίσημα ως Άγιο. Καθιέρωσε και ημέρα τιμής του την 14η Φεβρουαρίου, μια ημέρα καθόλου τυχαία, καθώς εκείνη την ημέρα γιορταζόταν μια παγανιστική γιορτή του έρωτα και της γονιμότητας. Η καθολική εκκλησία ταύτισε τον Άγιο Βαλεντίνο με τον έρωτα και χάρη στην καλή διαφήμιση καθιερώθηκε ο Άγιος Βαλεντίνος σαν τον Άγιο του Έρωτα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνώρισε τον Άγιο και κράτησε σκληρή στάση. Ωστόσο με το πέρασμα των χρόνων και όταν πια ο Άγιος Βαλεντίνος είχε καθιερωθεί, αποφάσισε να δημιουργήσει τον δικό της Άγιο: Υπάρχει ο Άγιος Έρωτας (γιορτάζεται στις 25 Ιουνίου), αλλά και Άγιοι προστάτες του Έρωτα, όπως ο Άγιος Υάκινθος (γιορτάζεται στις 3 Ιουλίου) και οι Άγιοι Ακύλας και Πρισκίλλα (γιορτάζουν στις 13 Φεβρουαρίου). Δεν κατάφεραν όμως ποτέ να μπουν στη συνείδηση του κόσμου.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Saint_Valentine.jpg

Μολονότι έχουν περάσει 2600 χρόνια, κανένας άλλος δεν συντάραξε τα θεμέλια της δημοκρατίας πιο πολύ από τον Σόλωνα. Οι αρχές που διέπουν τους νόμους του Σόλωνα, εντοπίζονται ακόμα και σήμερα σε όλα τα δημοκρατικά συντάγματα του κόσμου. Η αμερικανική δημοκρατία και κάθε δημοκρατία βρετανικού τύπου, είναι πνευματικά τέκνα του. Η δημοκρατία του Σόλωνα προσαρμοσμένη στη σημερινή εποχή, σημαίνει «φορολογία των πλουσίων για την παροχή δωρεάν παιδείας και υγειονομικής μέριμνας στους φτωχούς».

Την περίοδο του Σόλωνα (639 - 559 π.Χ.), η Αθήνα βίωνε τις συνέπειες μιας οικονομικής εξαθλίωσης των πολιτών της. Σαν γνήσιοι άρπαγες, οι Αριστοκράτες της πόλης, έχοντας υπό τον έλεγχό τους στρατό και δικαστήρια, είχαν μετατρέψει την πόλη σε προσωπικό τους «παράδεισο». Η υποδούλωση και η κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των ασθενέστερων οικονομικά πολιτών. Με το κύμα της καταπίεσης και της δυσφορίας ολοένα να μεγαλώνει, η εξέγερση ήταν προ των πυλών. Το 594 π.Χ., σε μια πράξη προφανούς πολιτικής σοφίας, σπάνια παρουσιαζόμενη στην ανθρώπινη ιστορία, οι αντιμαχόμενες πλευρές, συμφώνησαν να αναθέσουν στον Σόλωνα την διακυβέρνηση της πόλης, ορίζοντάς τον διαιτητή στη διαμάχη τους.

Ο Σόλωνας, παρόλο που καταγόταν από μια εκ των πιο αριστοκρατικών οικογενειών της Αθήνας, λόγω λάθους χειρισμών του πατέρα του ο οποίος χρεοκόπησε τις επιχειρήσεις τους, είχε μετατραπεί σε έναν πλοιοκτήτη μικρής κλίμακας. Λόγω συγγένειας και τάξης, οι αριστοκράτες τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο και πίστευαν ότι θα πάρει το μέρος τους. Αλλά και οι φτωχότεροι του είχαν εμπιστοσύνη, καθώς ήταν ένας απλός έμπορος ο οποίος δεν είχε συντρίψει ποτέ κανέναν από αυτούς. Όπως αφηγείται ο ίδιος ο Σόλωνας σε διασωθέντα έργα του Πλούταρχου, ενώ πριν τον αγαπούσαν όλοι, όταν ανακοίνωσε τη νομοθεσία του, όλοι τον μισούσαν, καθώς δεν έδωσε σε κανέναν ακριβώς ότι ζητούσε.

Οι νόμοι του Σόλωνα:
Αυτό που έκανε αρχικά ήταν να καταργήσει τα σκληρά μέτρα του Δράκοντα. Ύστερα, κατάργησε όλα τα χρέη, ελευθέρωσε όλους όσους είχαν υποδουλωθεί και επιπλέον επαναπάτρισε όσους είχαν πουληθεί ως δούλοι σε άλλες περιοχές. Για να αποφευχθούν μάλιστα μελλοντικά παρόμοια φαινόμενα, κατέστησε την υποδούλωση παράνομη. Μολονότι του ζήτησαν να δημεύσει τις περιουσίες των πλουσίων, ο Σόλωνας επέτρεψε στους Αριστοκράτες να διατηρήσουν τα πλούτη τους και να ασκούν τις ικανότητές τους, ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία. Ωστόσο, άλλαξε ριζικά τα κριτήρια της φορολόγησής τους.

Ο Σόλωνας ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την αναλογική φορολογία, με τους πολίτες να φορολογούνται πλέον βάση του εισοδήματός τους και όχι βάση της καταγωγής τους που γινόταν μέχρι τότε. Το φορολογικό σύστημα που επέβαλλε, αποτελούνταν από πολίτες χωρισμένους σε τέσσερις τάξεις:

1. Τους Θήτες, οι οποίοι είχαν μικρότερο εισόδημα από τις τέσσερις τάξεις. Σαν οικονομικά ασθενέστεροι, δεν φορολογούνταν καθόλου.
2. Τους Ζευγίτες, που είχαν εισόδημα μεταξύ 300 και 400 μοδίων σιτηρών. Πλήρωναν τη βασική φορολογία.
3. Τους Ιππείς, που είχαν εισόδημα μεταξύ 450 και 749 μοδίων. Πλήρωναν το διπλάσιο της βασικής φορολογίας
4. Τους Πεντακοσιομεδίμνους, οι οποίοι είχαν εισόδημα αντίστοιχο με 750 μοδίους και πάνω. Πλήρωναν 2,4 φορές πάνω από τη βασική φορολογία.

Σημαντικό βήμα προς την εγκαθίδρυση της δημοκρατικής οδού αποτέλεσε και το πάρσιμο της απονομής της δικαιοσύνης από τα χέρια των αριστοκρατών. Ενώ ο Σόλωνας διατήρησε τον Άριο Πάγο, ένα ανώτατο δικαστικό όργανο που αποτελούνταν μόνο από Αριστοκράτες, δημιούργησε επίσης δυο νέα θεσμικά όργανα: Την Εκκλησία του δήμου και την Ηλιαία. Η Εκκλησία του δήμου ήταν η συνέλευση των πολιτών και μπορούσαν να λάβουν μέρος όλοι. Στην ακμή της, η Αθήνα, είχε 25.000 μέλη που αποφάσιζαν για καθημερινά θέματα. Η Ηλιαία, ήταν ένα σώμα 6000 χιλιάδων δικαστών στο οποίο κάποιος είχε το δικαίωμα να εφεσιβάλλει τις αποφάσεις οποιοδήποτε κρατικού λειτουργού, ακόμα και του Αρείου Πάγου.

Οι συνεδριάσεις όλων των θεσμικών οργάνων ήταν πλέον υποχρεωμένες να πραγματοποιούνται δημόσια, έτσι ώστε οι πολίτες να μπορούν να παρακολουθούν και να ακούν τα πάντα. Με τον καιρό, την πραγματική εξουσία την ασκούσε η εκκλησία του δήμου, όπου κάθε πολίτης, πλούσιος ή φτωχός είχε δικαίωμα ψήφου. Και επειδή οι φτωχοί ήταν πάντα περισσότεροι, αναπόφευκτα κυριαρχούσαν.

Κατά τον Σόλωνα, μια πόλη για να κυβερνηθεί άριστα πρέπει «αυτοί που δεν αδικούνται να καταγγέλλουν και καταδιώκουν τους ενόχους, σαν να έχουν αδικήσει τους ίδιους». Όταν τον ρώτησαν αν έδωσε στους Αθηναίους τους καλύτερους νόμους, απάντησε αρνητικά, αλλά όπως τόνισε, έδωσε τους καλύτερους από αυτούς που μπορούν να δεχτούν. Υποστήριξε ότι «δεν πρέπει να θεσπίζονται νόμοι που δεν μπορούν να επιβληθούν», μια ρήση που αποτελεί την πεμπτουσία της σημερινής δημοκρατίας.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Truth,Justice,_Hope%2834646785120%29.jpg

Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν αυτοκτόνησε στο καταφύγιό του στο Βερολίνο αλλά πέθανε στη Νότια Αμερική.

Η Simoni Renee Guerreiro Dias, ταράζει τα νερά της ιστορίας, με το βιβλίο της «Ο Χίτλερ στη Βραζιλία - Η ζωή και ο θάνατός του». Σε αυτό, η συγγραφέας ισχυρίζεται ότι ο Χίτλερ δεν αυτοκτόνησε με μια σφαίρα την 30η Απριλίου 1945, αλλά κατάφερε να βγει ζωντανός από τις στάχτες του πολέμου και να διαφύγει στη Λατινική Αμερική, όπου και  απεβίωσε το 1985.

Κι όμως, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ο Albert Einstein δεν θεωρείται ο πατέρας της θεωρίας της Σχετικότητας.

Η θεωρία της Σχετικότητας διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1632 από τον Γαλιλαίο Γαλιλέι στο βιβλίο του «Διάλογος σχετικό με τα δυο κύρια συστήματα του κόσμου». Η θεωρία του, αντικατέστησε μια θεωρία χιλίων ετών που είχε διατυπωθεί από τον Αριστοτέλη, η οποία υποστήριζε ότι η φυσική κατάσταση όλων των σωμάτων είναι η ηρεμία και ότι όλα τα σώματα έχουν την τάση να επιστρέφουν στην κατάσταση αυτή.

Πρόκειται για τον νεαρότερο ασθενή που έχει επιβληθεί επιτυχώς σε διπλή μεταμόσχευση.

Ο μικρός Αμερικανός Ζάιον Χάρβεϊ (Zion Harvey), εξαιτίας μιας σοβαρής λοίμωξης, αναγκάστηκε να χάσει με ακρωτηριασμό τα χέρια και τα πόδια του. Αφού εντοπίστηκε ο κατάλληλος δωρητής, και ύστερα από δεκάωρη χειρουργική επέμβαση, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 28.07.2015 στο Νοσοκομείο Παίδων της Φιλαδέλφεια από μια 40μελή διεπιστημονική ομάδα, το θλιβερό γεγονός αντιστράφηκε.

Παρόλο που έχασε την όρασή του σε ποσοστό 99%, στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2012, έγραψε 20 σε όλα τα μαθήματα.

Ο Στράτος Εγγλέζος έχασε την όρασή του από δυόμισι ετών λόγω ατροφίας του οπτικού νεύρου. H θέλησή του όμως και η υποστήριξη από την οικογένειά του, τον οδήγησε όχι μόνο να αποφοιτήσει με βαθμό 20 από το λύκειο του χωριού του, αλλά βαθμολογήθηκε με 20 και σε όλα τα μαθήματα Θεωρητικής Κατεύθυνσης στα οποία εξετάστηκε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.

Ο Adam Rainer είναι το μοναδικό πρόσωπο στο ιατρικό ιστορικό που έχει χαρακτηριστεί ως νάνος και ως γίγαντας.

Η περίπτωση του Adam Rainer είναι μοναδική στα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας. Γεννήθηκε στο Graz της Αυστρίας το 1899, και καθώς μεγάλωνε, έγινε εμφανές ότι το ανάστημα του ήταν σημαντικά μικρότερο από του μέσου ανθρώπου. Είχε χαρακτηριστεί ως νάνος, καθώς στο 21ο έτος της ηλικίας του (1920) είχε ύψος μόλις 1 μέτρο και 18 εκατοστά.

Οι μύθοι λένε ότι η συνταγή για το εν λόγω ρόφημα πήγαινε από στόμα σε στόμα ώστε κανείς να μην ξέρει τι ακριβώς περιέχει.

Την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μέσα στο παλάτι, υπήρχε ένας γιατρός που είχε μόνο ένα καθήκον: Να ετοιμάζει σκευάσματα που θα τα πίνει ο Σουλτάνος, προκειμένου να είναι «ταύρος» και να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις υποχρεώσεις του προς τις πολλές παλλακίδες του χαρεμιού του. Οι Τούρκοι το ονόμαζαν «πατισάχ μαντζούν», δηλαδή το «ρόφημα του Σουλτάνου».

Ο πρόεδρος της Ουρουγουάης José Mujica είναι ένα παράδειγμα μίμησης για τους πολιτικούς όλων των χωρών.

Την φιλοσοφία του José Mujica περί πολιτικής και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, θα έπρεπε να την ζηλεύουν οι περισσότεροι πολιτικοί στον κόσμο. Ο Ουρουγουανός πρόεδρος δωρίζει το 90% του προεδρικού μισθού του, που είναι περίπου 10.000 ευρώ το μήνα, σε διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις και ιδρύματα, κρατώντας μόλις 1.000 ευρώ για να ζήσει.

Ο Πουανσεβάλ ανέπτυξε ένα χάπι που κάνει τα «αέριά» μας να μυρίζουν και σοκολάτα.

Το χάπι του Γάλλου Κριστιάν Πουανσεβάλ (Christian Poincheval) δημιούργησε ένα χάπι που όχι μόνο μετατρέπει το πεπτικό μας σύστημα και σε «αρωματικό χώρου» αλλά διευκολύνει και τον οργανισμό μας από την δυσπεψία, καθώς περιέχει φυτικό άνθρακα, μάραθο, φύκια, μύρτιλλο και κακάο. Τα χάπια διατίθενται μάλιστα σε τρεις αρωματικές παραλλαγές: Σοκολάτα, Τριαντάφυλλο και βιολέτα.

Ο Togbe Ngoryifia Céphas Kosi Bansah διοικεί το βασίλειό του με έναν τρόπο που δεν έχει υπάρξει ξανά στα χρονικά.

Ο Céphas Bansah στέφθηκε βασιλιάς το 1987, αμέσως μετά τον θάνατο του παππού του. Διοικεί το βασίλειο Hohoe, το οποίο βρίσκεται στην νοτιοανατολική Γκάνα (Αφρική). Και ενώ στην αρχή κυλούσαν όλα αρμονικά, η συνέχεια επιφύλασσε εκπλήξεις και ανατροπές.

«Ο γιος μου ζωγραφίζει όλη την ημέρα στο σπίτι και στο σχολείο και μετά αναλύουμε τις εικόνες του. Αντί να κρατάω τα χαρτιά για καιρό, αποφάσισα να μετατρέψω τις ζωγραφιές του σε λούτρινα παιχνίδια», λέει η Wendy Tsao.

Από το 1964, το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο στο Λονδίνο (Αγγλία) διοργανώνει ετήσιο διαγωνισμό για τον «Φωτογράφο της Χρονιάς» με θεματολογία την άγρια ζωή.

Για το 2014, ως «Φωτογράφος της Χρονιάς» αναδείχτηκε ο Carlos Perez Naval, ένα αγόρι εννιά ετών από την Ισπανία. Όταν ήταν μόλις τεσσάρων ετών, οι γονείς του, του αγόρασαν μια απλή φωτογραφική μηχανή με την οποία τραβούσε τις δικές του φωτογραφίες. Κάπως έτσι η φωτογραφία έγινε πάθος, το οποίο σε συνδυασμό με το ταλέντο και τη θέλησή του, τον έκαναν φωτογράφο της χρονιάς.

Γεννηθείς το 2005, η Άλμα Ντόϊτσερ (Alma Deutscher) ζει  στην πόλη Surrey της Αγγλίας. 

Έχει καταπλήξει τους πάντες με την ικανότητά της στο βιολί και στο πιάνο. Ο πατέρας της μικρής Άλμα δηλώνει πως η κόρη του μπορούσε να διαβάζει νότες από τα δυο της χρόνια. Η επτάχρονη εκτελεί με ιδιαίτερη επιτυχία έργα των Σούμπερτ, του Χαϊντν και Μότσαρτ. Και δεν είναι μόνο αυτό: Στις αρχές του 2012 η Άλμα συνέθεσε μια  δική της μικρή όπερα με τίτλο «The Sweeper of Dreams».

Ο ζωή της Κινέζας αθλήτριας Βου Μίνσια αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της μη τήρησης του «ευ αγωνίζεσαι».

Στους ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου (2012), η Βου Μίνσια αναδείχθηκε για τρίτη συνεχόμενη φορά χρυσή ολυμπιονίκης στις καταδύσεις των 3 μέτρων. Μια ημέρα μετά το σπουδαίο κατόρθωμά της, έμαθε όλη την πραγματικότητα για τη ζωή της: Δεν πληροφορήθηκε μόνο ότι ο παππούς και η γιαγιά της πέθαναν έναν χρόνο πριν, αλλά επίσης ότι και η μητέρα της υποφέρει από καρκίνο του στήθους.

Ο Δρ. Ιωάννης Ιερόπουλος ειδικεύεται στην παραγωγή ενέργειας από ασυνήθιστες πηγές.

Ο Ιωάννης Ιερόπουλος είναι ερευνητής στο Εργαστήριο τού Πανεπιστημίου του Μπρίστολ (Αγγλία) και χρησιμοποιεί μικροβιακές κυψέλες καυσίμου ως μετατροπείς ενέργειας, καταφέρνοντας να μετατρέψει την οργανική ύλη απευθείας σε ηλεκτρική ενέργεια μέσω του μεταβολισμού των μικροοργανισμών.

Κυβέρνησε στην Αίγυπτο τον 14ο αιώνα π.Χ. και είναι ο πιο διάσημος Φαραώ της Αιγύπτου.

Ο νεαρός βασιλιάς, παρόλο που δεν είχε να επιδείξει κανένα έργο κατά τη βασιλεία του, είχε το προνόμιο να διαιωνιστεί το όνομά του καθώς ο πολύχρυσος τάφος του βρέθηκε ασύλητος. Όμως, όπως δείχνει ιατρική έρευνα του «Institute for Mummies and the Iceman» στο Μπολτσάνο της Ιταλίας, η σύντομη ζωή του δεν θα πρέπει να ήταν καθόλου ανέφελη.

Η Joyce Urch υπήρξε τυφλή για 25 χρόνια μέχρι που βρήκε ξανά την όρασή της.

Από το 1979 η Joyce Urch ζούσε σχεδόν στο απόλυτο σκοτάδι, αφού έβλεπε μόνο σκιές, ενώ τη νύχτα ήταν αδύνατον να κυκλοφορήσει. Η ζωή της ήταν πολύ δύσκολη, ενώ δεν είχε καταφέρει να δει τα 12 εγγόνια της και τα τρία δισέγγονά της. Το 2004 όμως υπέστη καρδιακή προσβολή, ένα γεγονός που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή της.