Ο Harald Bluetooth ήταν Βασιλιάς των Δανών στα τέλη του 10ου αιώνα μ.Χ. Με τις επικοινωνιακές του ικανότητες, ο Harald Bluetooth, κατάφερε να ενώσει για πρώτη φορά στην ιστορία τη Δανία με τη Σουηδία και τη Νορβηγία. Μιας η επικοινωνία ήταν από τα βασικά του χαρίσματα, κατάφερνε να φέρνει τους ανθρώπους κοντά κυρίως με το διάλογο και όχι με τους πολέμους. Γι'αυτό του το χάρισμα 10 αιώνες αργότερα θα έδιναν το όνομά του στην τεχνολογία Bluetooth.

Παρατηρώντας προσεκτικά το λογότυπο του «μπλε δοντιού», διαπιστώνουμε πως το σχέδιό του αναπαριστά τα αρχικά γράμματα του ονόματος του Δανού Βασιλιά. Για το λογότυπο, χρησιμοποιήθηκαν δυο γράμματα από το ρουνικό αλφάβητο: Το «H», για Harald, το οποίο μοιάζει με αστερίσκο και το «B», για Bluetooth. Τα γράμματα, αφού συνδυάστηκαν περίτεχνα, δημιούργησαν το διάσημο πλέον λογότυπο της τεχνολογίας Bluetooth.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Bluetooth_Logo_on_notebook_%28with_LED%29.jpg

Σύμφωνα με ερευνητές, το ίδιο το όνομα είναι υπεύθυνο για την μη συγκράτησή του, καθώς δίνεται αυθαίρετα χωρίς να υπάρχει συσχετισμός με κάτι. Ο εγκέφαλός μας είναι έτσι δομημένος ώστε να συγκρατεί ευκολότερα λέξεις που βρίσκονται σε άμεση σχέση μεταξύ τους (π.χ. ροδάκινα, μήλα → φρούτα). Παρατηρήθηκε επίσης, ότι οι άνθρωποι συγκρατούν ευκολότερα το όνομα κάποιου που εμφανίζει κοινά χαρακτηριστικά με στοιχεία της προσωπικότητάς του, της καταγωγή του, της δουλειάς του ή του τρόπου ζωής του γενικά.

Ο συσχετισμός επομένως ενός χαρακτηριστικού με το όνομα του κάθε ανθρώπου, θα έκανε σαφώς την μνήμη μας να λειτουργεί καλύτερα. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που μπορούμε να θυμηθούμε ευκολότερα το παρατσούκλι κάποιου, μιας και αντιπροσωπεύει ιδιότητες που φέρει ο ίδιος. Σε αυτήν την συνδυαστική και συσχετική ιδιότητα του εγκεφάλού μας βασίζεται εξάλλου η εκμάθηση της μητρικής μας γλώσσας αλλά και των ξένων γλωσσών: Οι καινούργιες λέξεις μαθαίνονται σε ομαδοποιημένες κατηγορίες (π.χ. λαχανικά, φρούτα, μέσα μαζικής μεταφοράς κτλ.), για να μπορούν να συγκρατηθούν στον μέγιστό τους βαθμό.

Φωτογραφία: https://www.pexels.com/photo/group-of-people-standing-indoors-3184396/

Λάθος. Δεν είναι επειδή τόση ακριβώς είναι η απόσταση του Μαραθώνα από την Αθήνα. Στις πρώτες τρεις Ολυμπιάδες, ύστερα από την αναβίωσή τους (1896,1900,1904), η απόσταση του μαραθώνιου ήταν χοντρικά 42 χιλιόμετρα. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου (1908) όμως, η συνολική απόσταση που καλούνταν να καλύψουν οι μαραθωνοδρόμοι ήταν 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα ακριβώς. Από τότε καθιερώθηκε να είναι αυτή η επίσημη απόσταση κάθε μετέπειτα Μαραθωνίου.

Ο λόγος για τον οποίο αποφάσισαν οι διοργανωτές του Λονδίνου την συγκεκριμένη απόσταση ήταν καθαρά βασιλικός: Η γραμμή εκκίνησης του μαραθωνίου δρόμου τοποθετήθηκε έξω από το Κάστρο του Γουίνστορ, από όπου η μισή βασιλική οικογένεια θα παρακολουθούσε την έναρξη του αγώνα. Η γραμμή τερματισμού ήταν ακριβώς μπροστά από το βασιλικό θεωρείο στο στάδιο Γουάιτ Σίτυ το οποίο βρισκόταν 41,195 χιλιόμετρα μακριά. Εκεί, η υπόλοιπη μισή βασιλική οικογένεια θα παρακολουθούσε τον τερματισμό, όπως και τελικά έγινε

Δεν ρώτησες αλλά…
Γιατί υπάρχει το συγκεκριμένο αγώνισμα;
Οφείλει την ύπαρξή του στον Έλληνα αγγελιοφόρο Φειδιππίδη, ο οποίος το 490 π.Χ. διήνυσε τρέχοντας την απόσταση Μαραθώνα - Αθήνα (περίπου 42 χιλιόμετρα, ακριβή απόσταση είναι αδύνατον να γνωρίζουμε), για να ανακοινώσει την νίκη των Ελλήνων έναντι των Περσών. Σύμφωνα με τον λαϊκό θρύλο, μόλις ανήγγειλε την είδηση πέθανε από εξάντληση. Κάτι που φαντάζει απίθανο μιας και οι αγγελιοφόροι εκείνη την εποχή διένυαν ακόμα και τριπλάσιες αποστάσεις. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο ίδιος ο Φειδιππίδης πριν από τη μάχη του Μαραθώνα έτρεξε 246 χιλιόμετρα πηγαίνοντας στην Σπάρτη ζητώντας την βοήθειά τους στη μάχη.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:2021_London_Marathon.jpg

Η πρώτη μορφή πίτσας δημιουργήθηκε στην αρχαία Αίγυπτο, κάτι που φαντάζει απολύτως λογικό δεδομένου πως στην Αίγυπτο ανακαλύφθηκε το ζύμωμα του ψωμιού. Και στην αρχαία Ελλάδα πάντως και οι Ρωμαίοι αργότερα, δημιούργησαν ένα είδος στρογγυλής πίτσας αποτελούμενη κυρίως από ζυμαρικά, κριθάρι και νερό. Την σημερινή της μορφή η πίτσα άρχισε να την αποκτάει τον Μεσαίωνα, ύστερα από την εισαγωγή της ντομάτας και την χρησιμοποίησή της για την δημιουργία της σάλτσας.

Η τελική της ωστόσο πινελιά προστέθηκε στην ιταλική πόλη Νάπολη. Πιο συγκεκριμένα, ο φούρναρης Raffaele Esposito το έτος 1889 έφτιαξε μια στρόγγυλη πίτσα ειδικά για την επίσκεψη του Ιταλού βασιλιά Umberto του 1ου και της βασίλισσας Margherita. Της έδωσε μάλιστα και το όνομα της: Μαργαρίτα. Η στρογγυλή φόρμα με τα χοντρά και ανασηκωμένα άκρα επέτρεπε στην πίτσα να διπλώνεται σε τρίγωνο για να συγκρατεί τη στρώση της ντομάτας και να διατηρείται ζεστή, ώστε να την τρώει κάποιος και στο δρόμο.

Φωτογραφία: https://pixnio.com/el/τροφίμων-ποτό/πίτσα/τρόφιμα-τυρί-γεύμα-δείπνο-πιάτο-μεση

Πρόκειται για ακόμα μια δημοσιογραφική πλάνη, καθώς ουδέποτε οι φεμινίστριες έκαψαν τα σουτιέν τους. Ο μοναδικός σκοπός αυτής της παραπληροφόρησης ήταν η δημιουργία κλίματος εντυπωσιασμού, ώστε να πουλήσουν οι εφημερίδες της εποχής περισσότερες φυλλάδες. Η περίοδος μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο ήταν μια περίοδος που μεταξύ άλλων, οι γυναίκες μάχονταν για την καλύτερη αντιμετώπισή τους από το αντρικό φύλλο. Η ισότητα ήταν μια από τις αξίες που είχαν θέσει ως στόχο. Ωστόσο, την δεκαετία του 70, ο αγώνας τους κορυφώθηκε. 

Αφετηρία στάθηκε ένα γεγονός: Το 1968 διοργανώθηκαν τα ετήσια καλλιστεία για την ανάδειξη της ομορφότερης γυναίκας στην Αμερική. Για αντίδραση όμως, οι γυναίκες έστεψαν ένα πρόβατο ως «Μις Αμερική». Δεν σταμάτησαν όμως εκεί: Στην συνέχεια, από την εξέδρα, έβγαλαν τα σουτιέν και τις γόβες τους, πετώντας τα στο πλήθος που παρακολουθούσε την εκδήλωση. Δεν τα έκαψαν, απλά τα πέταξαν. Ήθελαν να τα κάψουν, αλλά λόγω του ότι βρισκόταν πάνω σε μια ξύλινη εξέδρα, ο κίνδυνος μιας πυρκαγιάς παραμόνευε. Ο υπεύθυνος για τους τίτλους των άρθρων σε μια από τις εφημερίδες όμως, υλοποίησε τη σκέψη τους, και αφού δημιούργησε ένα μυθολογικό υπόβαθρο, χρησιμοποίησε τον τίτλο: «Οι γυναίκες που έκαψαν τα σουτιέν τους».

Φωτογραφία: https://pxhere.com/en/photo/949402

Οι ιπποπόταμοι είναι υπεύθυνοι για τους περισσότερους θανάτους ανθρώπων στην Αφρική. Τα περισσότερα ατυχήματα προέρχονται είτε από κουπιά των βαρκάρηδων, που πετυχαίνουν τους ιπποπόταμους όταν βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια του νερού, είτε όταν οι ιπποπόταμοι βγαίνουν στην στεριά για να βοσκήσουν και πετυχαίνουν ανθρώπους. Οι ιπποπόταμοι, όταν πρόκειται να προστατέψουν τον εαυτό τους και τα μικρά τους γίνονται πολύ ευέξαπτα: Βουτάνε λιοντάρια και τα πνίγουν σε βαθιά νερά, δαγκώνουν κροκόδειλους και τους κόβουν στα δυο, σέρνουν έξω καρχαρίες και τους ποδοπατούν μέχρι θανάτου. Πολύ λίγα ζώα είναι αυτά που τολμούν και τα βάζουν μαζί τους.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Hippo_%28Hippopotamus_amphibius%29_%2831074902152%29.jpg

Πρώτες οι μέλισσες αντιλήφθηκαν την σφαιρικότητα της γης, μέσω της γλώσσας επικοινωνίας τους που τις καθιστά ικανές να αλληλοενημερώνονται που βρίσκεται το καλύτερο νέκταρ. Οι μέλισσες εμφανίστηκαν στην γη κατά την διάρκεια της κρητιδικής περιόδου, δηλαδή πριν από περίπου 150.000.000 χρόνια. Στην πολύπλοκή τους γλώσσα, ο ήλιος χρησιμεύει ως το σημείο αναφοράς τους. Ακόμα και σε πολύ συννεφιασμένες ημέρες, μπορούν να υπολογίζουν την ακριβή θέση του Ήλιου στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Χάρη στον «εσωτερικό χάρτη» που διαθέτουν, μπορούν μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα να συλλέξουν και να επεξεργαστούν τα καιρικά φαινόμενα, έτσι ώστε να αποφασίσουν προς τα που θα κινηθούν. Επίσης, οι μέλισσες, από όλα τα πλάσματα του πλανήτη, είναι το πιο ευαίσθητα όσον αφορά το μαγνητικό πεδίο της γης. Αυτό τις βοηθά όχι μόνο να βρίσκουν τον προσανατολισμό τους, αλλά και για να φτιάχνουν άψογα τις κερήθρες στις κυψέλες τους. Τα παραπάνω φαίνονται ακόμα πιο εντυπωσιακά δεδομένου πως ο εγκέφαλος μιας μέλισσας είναι περίπου 1,5 εκατομμύρια φορές μικρότερος από τον δικό μας.

Φωτογραφία: https://pixahive.com/photo/bee-12/