Χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη κομπίνα που πραγματοποιήθηκε τον 20ο αιώνα. Το 1925, ο Βίκτωρ Λούστιγκ διάβασε σε εφημερίδα ότι ο πύργος του Άιφελ βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση. Το γεγονός αυτό του έδωσε μια ιδέα: Να υποκριθεί πως είναι ένας Αξιωματικός της Γαλλικής Κυβέρνησης και να παρουσιαστεί στους μεγαλύτερους εμπόρους της εποχής με σκοπό να πουλήσει τον Πύργο του Άιφελ για παλιοσίδερα.

Έτσι και έγινε: Αφού κάλεσε τους έξι κορυφαίους Γάλλους εμπόρους, οι οποίοι ουδέποτε τον υποψιάστηκαν, κατάφερε να ''πούλησει'' τον Πύργο στον έμπορο Αντρέ Πουασόν με αντίτιμο 250.000 φράγκα (περίπου 500.000 σημερινά ευρώ). Ο Πουασόν μάλιστα, το έβλεπε σαν μια ευκαιρία για να κερδίσει με αυτήν τη αγορά την εύνοια της γαλλικής κυβέρνησης. Όπως ήταν φυσικό, ο Λούστιγκ εξαφανίστηκε από το Παρίσι και περίμενε τα νέα να διαδοθούν στον τύπο. Από την ντροπή του όμως ο Πουασόν δεν άφησε να διαρρεύσει ότι υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά θύματα του αιώνα.

Έξι μήνες αργότερα, επέστρεψε πάλι στο Παρίσι, με σκοπό να ξανακάνει το ίδιο κόλπο. Αυτή την φορά όμως, κάποιος υποψήφιος αγοραστής τον υποψιάστηκε. Ο Victor Lustig αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα για να μην συλληφθεί, καταφεύγοντας τελικά στις Η.Π.Α. Η καινούργια χώρα του πρόσφερε γόνιμο έδαφος για να ανθίσουν απατεωνιές κάθε είδους. Εξαπάτησε με μεγάλη επιτυχία μάλιστα και τον διαβόητο γκάνγκστερ Αλ Καπόνε. Το 1934 συνελήφθη τελικά με την απάτη της πλαστογραφίας και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης. Πέθανε 13 χρόνια αργότερα από πνευμονία.

Φωτογραφία: https://www.thenotsoinnocentsabroad.com/blog/21-eiffel-tower-facts

Τα αβγά, ως σύμβολο γέννησης της ζωής, έχουν αποτελέσει αφετηρία για πολλούς μύθους. Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, αβγά τοποθετήθηκαν από τη μητέρα του εσταυρωμένου Ιησού στα πόδια του και βάφτηκαν κόκκινα από το αίμα που έτρεχε από τις πληγές του. Αυτή είναι και η πλέον κυρίαρχη δοξασία που επικρατεί στη Ρουμανία, τη Σερβία, την Κροατία και γενικότερα στα Βαλκάνια.

Στη Ρουμανία, έχει καθιερωθεί να πηγαίνουν οι πιστοί το πρώτο κόκκινο αβγό που βάφουν στην εκκλησία, ώστε να το διαβάσει ο Παπάς μαζί με τα Δώδεκα Ευαγγέλια. Με το πέρας της λειτουργίας, αφού επιστρέψουν στο σπίτι τους, θάβουν το αβγό στο κτήμα τους προκειμένου να προστατεύσει ο Θεός την κατοικία αλλά και τη σοδειά τους.

Στη λαϊκή συνείδηση, ένα αβγό που έχει διαβαστεί στην Εκκλησία τη Μεγάλη Πέμπτη, μπορεί να αντέξει χωρίς να χαλάσει ολόκληρη τη χρονιά. Μια άλλη πιθανή χριστιανική εκδοχή, παρουσιάζει μια γυναίκα να περπατάει στο δρόμο, μόλις λίγες ώρες μετά τη Σταύρωση του Ιησού, κρατώντας ένα καλάθι με αβγά. Όταν την πληροφόρησαν πως ο Χριστός αναστήθηκε, εκείνη απάντησε πως μόνο εάν τα αβγά κοκκινίσουν θα το πιστέψει. Και τα αβγά φυσικά κοκκίνισαν.

Φωτογραφία: https://www.pexels.com/photo/red-eggs-in-a-nest-8820572/

Το 1891 ο Τζέιμς Μπάρτλυ ισχυρίστηκε ότι τον κατάπιε μια γαλάζια φάλαινα και κατάφερε να επιβιώσει μαζί με το πλήρωμά του, μια άποψη την οποία έχουν ενστερνιστεί και πολλοί μετέπειτα. Είναι όμως αλήθεια; Η γαλάζια φάλαινα είναι το μεγαλύτερο θηλαστικό ζώο πάνω στη Γη. Φτάνει σε μήκος τα 30 μέτρα και βάρος τους 130 τόνους (δηλαδή περίπου 2000 φορές το βάρος ενός ανθρώπου). Η γλώσσα της μόνο ζυγίζει όσο ένας ελέφαντας, ενώ το στομάχι της χωράει έναν τόνο φαγητού.

Ωστόσο, παρόλο που ανατομικά στο στομάχι της υπάρχει χώρος για έναν ολόκληρο λόχο, ο φάρυγγάς της είναι εξαιρετικά μικρός, καθώς έχει το μέγεθος ενός μεγάλου μήλου, Έτσι η είσοδος στο στομάχι της είναι μια απαγορευμένη σκέψη. Η μοναδική φάλαινα που έχει αρκετά μεγάλο φάρυγγα για να καταπιεί άνθρωπο είναι η Σπερμοφάλαινα. Αλλά και αν αυτό συμβεί, η επιβίωση ενός ανθρώπου στο στομάχι της είναι αδύνατη: Η οξύτητα των στομαχικών υγρών και η έλλειψη οξυγόνου οδηγούν σε άμεσο και βασανιστικό θάνατο.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Sperm_whale_pod_recolored.jpg

Η θεωρία της σχετικότητας δημοσιεύτηκε ολοκληρωμένη το 1915 από τον Αλβέρτο Αϊνστάιν, αλλά πολλά μέρη της αποδείχθηκαν δεκαετίες αργότερα, καθώς η τεχνολογία της εποχής δεν ήταν σε θέση να συμβαδίζει με τις εν λόγω ανακαλύψεις. Μπορεί η θεωρία της σχετικότητας να είναι μια από τις σπουδαιότερες ιδέες που έχει συλλάβει ποτέ ο ανθρώπινος νους, ωστόσο, η ειρωνεία είναι πως για εμάς τους ανθρώπους, δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα η διατύπωσή της.

Στην ουσία, η θεωρεία της σχετικότητας πετυχαίνει το «πάντρεμα» δυο εννοιών, που φαινομενικά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους: Της ενέργειας και της μάζας. Στις καθημερινές μας δραστηριότητες ξοδεύουμε ενέργεια: Όταν περπατάμε, όταν διαβάζουμε, όταν τρώμε κτλ. Ένα αυτοκίνητο, για να κινηθεί χρειάζεται ενέργεια, την οποία την απορροφά από την μετατροπή της βενζίνης. Μάζα, έχουν τα λουλούδια, τα πετρώματα, οι θάλασσες, τα κατσαβίδια, τα οξέα, οι βάσεις, τα κορίτσια, τα αγόρια κτλ. Πριν τη θεωρεία της σχετικότητας, δίδασκαν, ότι δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ της μάζας και της ενέργειας. Και ο Αϊνστάιν παρόμοια διδάχτηκε.

Η επαναστατική του όμως εξίσωση (E=mc²), άλλαξε άρδην την αντίληψη της σύγχρονης φυσικής: Υποστήριξε ότι μπορούμε να παράγουμε ενέργεια από οποιοδήποτε αντικείμενο έχει μάζα, αρκεί να αναπτύξει ταχύτητες που βρίσκονται κοντά στην ταχύτητα φωτός. Η ταχύτητα του φωτός είναι αδιανόητα τεράστια: Διανύει μια απόσταση 300.000 χιλιομέτρων σε 1 δευτερόλεπτο (περίπου 7 φορές την περίμετρο της γης). Η ενέργεια που θα προκύψει είναι απλά εξωφρενική.

Γιατί η καθημερινότητά μας δεν αλλάζει καθόλου από την διατύπωσή της;

1. Η ενέργεια που καταναλώνουμε εμείς είναι πραγματικά μικροσκοπική. Σκέψου μόνο ότι και η ποσότητα της ενέργειας από την έκρηξη μιας ατομικής βόμβας δεν θεωρείται μεγάλη σύμφωνα με τη θεωρεία της σχετικότητας.
2. Η ταχύτητα του φωτός είναι απλησίαστη για τα ανθρώπινα δεδομένα και τις ανθρώπινες αντοχές. Οι επιστήμονες κατάφεραν να την πλησιάσουν μόνο με μικρά σωματίδια (νετρίνο, ηλεκτρόνια)

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Einstein_Blackboard_Exploitable_template.jpg

Η εν λόγω έκφραση γεννήθηκε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου στην πόλη της Αθήνας. Κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου (η χρονική περίοδο μεταξύ 1ου και 2ου Παγκοσμίου πολέμου), το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας αποφάσισε να διακοσμήσει τους αεραγωγούς εξαερισμού που βρίσκονταν επάνω στην πλατεία της Ομόνοιας, γιατί θεωρούσαν ότι το θέαμα ήταν εντελώς αποκρουστικό για τη μεγαλύτερη πλατεία της πρωτεύουσας.

Αποφάσισαν να τοποθετήσουν τα αγάλματα των μουσών, ως φόρο τιμής στην αρχαία ελληνική ιστορία. Μόνο που η σκέψη τους παρουσίαζε ένα τρωτό σημείο: Οι μούσες ήταν εννιά, ενώ οι αεραγωγοί εξαερισμού μόνο οχτώ. Μην θέλοντας να βάλουν την περισσευούμενη μούσα σε κάποιο άλλο μέρος, τοποθέτησαν την 9η μούσα, την Καλλιόπη, στο υπόγειο, δίπλα από τις δημόσιες τουαλέτες. Όποτε κάποιος περαστικός ρωτούσε «Πού είναι οι δημόσιες τουαλέτες;» έπαιρνε συνήθως την απάντηση «Κάτω, στην Καλλιόπη». Έτσι, με τον καιρό η φράση αυτή απέκτησε μεταφορική σημασία και χρησιμοποιείται, κυρίως στο στρατό, μέχρι και σήμερα.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Muse_Calliope-hermitage.jpg

Είναι μια έκφραση που προέρχεται από την αρχαία Σπάρτη. Την είπαν οι Σπαρτιάτες, για να πειράξουν τον Αγησίλαο, ο οποίος ήταν βασιλιάς της Σπάρτης τον 4ο αιώνα π.Χ. Ο Αγησίλαος αγαπούσε υπερβολικά τα παιδιά του. Λέγεται ότι, όταν αυτά ήταν μικρά, έπαιζε μαζί τους μέσα στο σπίτι. Σε ένα από τα παιχνίδια μαζί τους παρίστανε τον καβαλάρη πάνω σε ένα άλογο, μόνο που αντί για άλογο «ίππευσε» ένα καλάμι.

Κάποια μέρα όμως, τον είδε ένας φίλος του σε αυτή τη στάση. Ο Αγησίλαος τον παρακάλεσε να μην κάνει λόγο σε κανέναν, πριν γίνει κι αυτός πατέρας και νιώσει τι θα πει να παίζεις με τα παιδιά σου. Φυσικά εκείνος δεν κράτησε το λόγο του και σύντομα διαδόθηκε σε όλους πως «ο Αγησίλαος καβάλησε το καλάμι». Με την πάροδο των χρόνων, άλλαξε η ερμηνεία του και σήμερα το χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να πούμε για κάποιον ότι πήραν τα μυαλά του αέρα.

Φωτογραφία: https://pxhere.com/el/photo/765234

Κι όμως το τηλέφωνο δεν εφευρέθηκε από τον Γκράχαμ Μπελ. Ιδρυτής του τηλεφώνου είναι ο Αντόνιο Μέουτσι, ο οποίος το 1860 παρουσίασε μια ηλεκτρική συσκευή που την ονόμασε «τηλέγραφος». 11 χρόνια αργότερα (1871), αφού τελειοποίησε τη συσκευή του, ξεκίνησε τις απαραίτητες ενέργειες για την χορήγηση προσωρινού διπλώματος ευρεσιτεχνίας, το οποίο και του δόθηκε μέσα στον ίδιο χρόνο.

Αφού κατοχυρώθηκαν τα σχέδια του και στάλθηκαν στο εργαστήριο Γουέστερν Γιούνιον, ο Μέουτσι είχε την μοναδική υποχρέωση να ανανεώνει την άδεια του διπλώματος ευρεσιτεχνίας του κάθε χρόνο. Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει το 1874, λόγω ενός σοβαρού ατυχήματος το οποίο τον άφησε καθηλωμένο στο κρεβάτι. Το παράδοξο είναι πως τα σχέδια της εφεύρεσής του εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς από το εργαστήριο, στο οποίο εργαστήριο εκείνη την περίοδο δούλευε ο Γκράχαμ Μπελ.

Όταν το 1876 ο Γκράχαμ Μπελ κατοχύρωσε την εφεύρεση σαν δική του, του ασκήθηκε φυσικά αγωγή από τον Μέουτσι. Δυστυχώς, η αγωγή παρέμεινε σε αναμονή για αρκετό καιρό. Μέχρι και το θάνατο του Μέουτσι, το 1889, το δικαστήριο δεν είχε καταλήξει σε απόφαση. Συνέπεια τούτου, ήταν να λάβει ο Γκράχαμ Μπελ τα εύσημα μιας εφεύρεσης που δεν του ανήκε. Το 2004 όμως, το δικαστήριο των Η.Π.Α. αποκατέστησε την δικαιοσύνη με ψήφισμα, το οποίο έλεγε: «Η ζωή και τα επιτεύγματα του Αντόνιο Μέουτσι θα πρέπει να γίνουν γνωστά και το έργο του σε σχέση με την εφεύρεσή του τηλεφώνου θα πρέπει να αναγνωριστεί.»

Φωτογραφία: https://www.rawpixel.com/search/telephone?page=1&sort=cur