Γιατί λέμε «Έχασε τ’ αβγά και τα καλάθια»;
Το 1688 η Αθήνα βίωσε μια καταστροφική έξαρση πανούκλας.
Οι νεκροί ήταν χιλιάδες. Όλα τα χωράφια, είχαν γίνει νεκροταφεία. Πολλοί Αθηναίοι, για να σωθούν, πήραν τις οικογένειες τους και τράβηξαν σε διάφορα νησιά. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ένας έμπορος αβγών, ο Ιωάννης Ντερτσίνης. Για να μην αφήσει το εμπόρευμα του να χαλάσει, αποφάσισε να πάρει τα αβγά μαζί του.
Έτρεφε την ελπίδα να τα πουλήσει στους νησιώτες που θα συναντούσε. Κατά την διάρκεια όμως του ταξιδιού, Αλγερινοί κουρσάροι επιτέθηκαν στο πλοίο και τους έπιασαν. Όσοι από τους ταξιδιώτες ήταν νέοι και γέροι, κρατήθηκαν αιχμάλωτοι και μεταφέρθηκαν στο Αλγέρι. Τον Ιωάννη Ντερτσίνη, που ήταν γέρος και άρρωστος, τον άφησαν ελεύθερο. Αναγκάστηκε να γυρίσει ξανά πίσω στην Αθήνα.
Φυσικά, πολλοί ενδιαφέρθηκαν να μάθουν για την τύχη των συγγενών τους που ήταν στο πλήρωμα και τον επισκέπτονταν σπίτι του, για να τους πει τα καθέκαστα. Σε μια Αθηναία, που είχε χάσει τον άντρα της και έκλαιγε σπαρακτικά, ο Ιωάννης Ντερτσίνης της είπε: «Η αφεντιά σου, κλαις για τον άντρα σου. Αμ τι να πω εγώ ο κακομοίρης, που έχασα τ' αβγά και τα καλάθια», φράση που χρησιμοποιούμαι ακόμα και σήμερα με αλλοιωμένη όμως σημασία.
0Comments
Δημοσίευση σχολίου
γράψε το σχόλιό σου...