Οι γάτες δεν είναι ικανές να γευτούν το οτιδήποτε γλυκό, σε αντίθεση με τα άλλα θηλαστικά.
Οι γλώσσες των περισσότερων θηλαστικών έχουν υποδοχείς γεύσης, οι οποίοι στέλνουν σήμα στον εγκέφαλο όταν γεύονται κάτι ξινό, πικρό, αλμυρό, γλυκό και ουμάμι (umami – η «νοστιμιά»). Αν κάτι είναι γλυκό, συνήθως οφείλεται στην πλούσια περιεκτικότητά του σε υδατάνθρακες. Οι γάτες όμως τρώνε αποκλειστικά κρέας, κάτι που σημαίνει ότι επιβιώνει σχεδόν μόνο με πρωτεΐνες.
Γενικά όλα τα αιλουροειδή, σαν αποτέλεσμα της διατροφικής επιλογής τους, από τις τίγρεις και τα λιοντάρια ως τις γάτες, δεν μπορούν να γευτούν οτιδήποτε γλυκό. «Δε γεύονται τα γλυκά με τον τρόπο που τα γευόμαστε εμείς» λέει ο βιοχημικός Τζο Μπραντ. Φυσικά, υπάρχουν ενδείξεις και για το αντίθετο: Οι γάτες τρώνε παγωτό, τους αρέσει το μαλλί της γριάς και κυνηγούν τα λουκούμια. «Ίσως οι γάτες μπορούν να ανιχνεύουν υψηλά ποσοστά ζάχαρης» λέει ο Μπραντ. «Σπάνιο αλλά δε γνωρίζουμε ακόμα με βεβαιότητα».
Επίσης, οι γάτες δεν έχουν στοιχεία απαραίτητα για την απόλαυση και την πέψη της ζάχαρης, όπως τη γλυκοκινάση στο συκώτι τους, ένα βασικό ένζυμο που ελέγχει το μεταβολισμό των υδατανθράκων και εμποδίζει τη γλυκόζη να επεκταθεί στο σύστημα του ζώου. Παρ’ όλα αυτά, μεγάλοι παρασκευαστές τροφών για κατοικίδια επιμένουν να χρησιμοποιούν καλαμπόκι και άλλα σιτηρά σαν συστατικά. «Ίσως γι’ αυτό οι γάτες παθαίνουν διαβήτη. Η σύγχρονη γατοτροφή περιέχει υδατάνθρακες σε ποσοστό 20%. Οι γάτες δεν είναι συνηθισμένες σε αυτό, δεν μπορούν να το διαχειριστούν» συμπληρώνει ο Μπραντ.
.
...επιμέλεια: Ελευθερία Τζώη
