Η Γερμανίδα καλλιτέχνις Diemut Strebe εκθέτει στο Centre for Art and Media του Βερολίνου μια ρεπλίκα του αυτιού του Βίνσεντ βαν Γκογκ

Η Diemut Strebe, χρησιμοποιεί συχνά βιολογικά υλικά στα έργα της, κάτι που ισχύει και στο συγκεκριμένο έκθεμα. Το αυτί φιλοξενεί ζωντανά κύτταρα χόνδρου, τα οποία δώρισε ο Lieuwe van Gogh, τρισέγγονος του αδελφού του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου. Το έργο της Strebe αναφέρεται στο γνωστό περιστατικό του 1888, όταν ο ταραγμένος ψυχικά Βαν Γκογκ έκοψε ένα μέρος από το αριστερό αφτί του και το άφησε σε οίκο ανοχής όπου σύχναζε.

O ουρανοξύστης αποτελεί πρόταση του CF Møller που ήδη κέρδισε το ενδιαφέρον αρκετών κατασκευαστικών εταιρειών.

Το project θα είναι μια μεγαλεπήβολη κατασκευή 34 ορόφων εξ ολοκλήρου από ξύλο απόλυτα προσαρμοσμένη στην προστασία του περιβάλλοντος και στις αρχές της πράσινης δόμησης. Κάθε διαμέρισμα θα έχει μια γυάλινη πρόσοψη-μπαλκόνι, ενώ τοίχοι και δάπεδα θα καλυφθούν από ειδικά επεξεργασμένο ξύλο.

Στην επιχείρηση του Λαρς Φόλμερ, οι υπάλληλοι καθορίζουν τις αποδοχές και τις άδειές τους.

Ο Φόλμερ (εικόνα αριστερά), είναι ιδιοκτήτης και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Vollmer & Scheffzyk, στην οποία απασχολούνται 25 εργαζόμενοι. Ο 41χρονος Γερμανός δεν άντεχε άλλο τους καβγάδες για τους μισθούς και τις άδειες και αποφάσισε το φθινόπωρο του 2010, να αφήσει ελεύθερους τους εργαζόμενους της φίρμας του να διαμορφώνουν μόνοι τους τις αποδοχές τους.

Ο Κίντο καταφέρνει να παίζει το γνωστό παιχνίδι με τις κάρτες «που είναι ο παππάς;»

Είναι μάλιστα αρκετά έξυπνος, τόσο ώστε να γνωρίζει πάντα πού βρίσκεται η μικρή μπαλίτσα η οποία αλλάζει γρήγορα θέσεις κάτω από τα φλιτζάνια που «ανακατεύει» το αφεντικό του. Ο Κίντο παρακολουθεί υπομονετικά και έπειτα με το γατίσιο πόδι του κάνει πάντα τη σωστή επιλογή.

Τα ιστιοφόρα πλοία έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία της εν λόγω φράσης.

Στα μεσαιωνικά χρόνια, ορισμένα πλοία ονομαζόταν «κάτεργα». Το κάτεργο ήταν συνήθως ένα ιστιοφόρο πολεμικό ή πειρατικό πλοίο, με δυο ή τρεις σειρές κουπιών. Όταν ο άνεμος ήταν ευνοϊκός, το πλοίο κινούνταν χάρη στον αέρα, όταν όμως επικρατούσε άπνοια, οι κωπηλάτες αναλάμβαναν να δώσουν την απαιτούμενη ώθηση.

Όταν το 1870 John Cargill έχασε την κόρη του, αποφάσισε να κατασκευάσει ένα μνημείο που θα την θυμίζει για πάντα στον κόσμο.

Ο John Cargill έσκαψε στο με τα χέρια του ένα τούνελ σε έναν μεγάλο βράχο, το ποίο οδηγεί μια ακτή όπου δεν υπήρχε πρόσβαση, στο Dunedin της Νέας Ζηλανδίας. Ο συγκεκριμένος δρόμος, που διασώζεται μέχρι και σήμερα, οδηγεί στην παραλία ύστερα από περπάτημα 20 λεπτών. Καθ' όλη τη διαδρομή μέσα από τα βράχια, υπάρχουν ακόμα ανεξίτηλα σημάδια ότι ανθρώπινο χέρι έσκαψε για τη δημιουργία του.