Μόνο οι Έλληνες θεωρούν την Τρίτη και 13 ημέρα κακοτυχίας. Αιτία γι' αυτό αποτελεί το γεγονός της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους που έγινε την Τρίτη 13 Απριλίου 1204. Πολλοί βέβαια εσφαλμένα, εξακολουθούν να συνδέουν την Τρίτη και 13 με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους που έγινε το έτος 1453. Η Παρασκευή και 13 αντιθέτως θεωρείται ημέρα γρουσουζιάς για πάρα πολλούς στον πλανήτη, κυρίως για τους Καθολικούς και τους Μουσουλμάνους. Με την βοήθεια των μέσων επικοινωνίας τείνει να καθιερωθεί σαν τέτοια σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Μέχρι τον 19ο αιώνα δεν υπήρχε καμία ταύτιση της Παρασκευής με τον αριθμό 13. Η ημέρα Παρασκευή τότε όπως και σήμερα θεωρείται δυσοίωνη επειδή τέτοια μέρα εικάζεται ότι σταυρώθηκε ο Χριστός. Για τους Μουσουλμάνους (που δεν δέχονται τον Χριστό σαν Υιό του θεού) είναι γρουσούζικη, επειδή την ημέρα Παρασκευή ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό. Ο αριθμός 13 από την άλλη, θεωρείται από τα αρχαία χρόνια κακότυχος επειδή δεν είναι ο αριθμός 12. Ο αριθμός 12 είναι για τους αριθμολόγους ο ολοκληρωμένος αριθμός: Υπάρχουν 12 μήνες τον χρόνο, δώδεκα ζωδιακά σύμβολα, 12 Άθλοι του Ηρακλή, 12 φυλές του Ισραήλ, 12 απόστολοι του Ιησού κτλ. Έτσι, ο συσχετισμός του 13 με την κακοτυχία έχει να κάνει με την μη ολοκλήρωση του αριθμού.

Στις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε να γίνεται η ταύτιση της Παρασκευής με τον αριθμό 13 ως η απόλυτη ημέρα κακοτυχίας. Εικάζεται ότι σημαντική αιτία για την ένωση του 13 με την Παρασκευή είναι το ακόλουθο ιστορικό γεγονός: Παρασκευή και 13 του έτους 1307 συνελήφθησαν οι Ναΐτες ιππότες στη Γαλλία, ύστερα από μυστική εντολή του βασιλιά Φιλίππου Δ', ο οποίος εποφθαλμιούσε τα πλούτη τους.

Φωτογραφία: https://pxhere.com/en/photo/1204105

Πρόκειται φυσικά για έναν ακόμα μύθο έχει επιβιώσει μέσα από πολλές γενεές. Ήδη από το 1928 και ύστερα από πολυάριθμες κλινικές μελέτες, έχει αποδειχθεί πως με το ξύρισμα ή κούρεμα των μαλλιών δεν αλλάζει απολύτως τίποτα στη δομή της τρίχας, καθώς δεν επηρεάζεται η ρίζα της. Πολλοί επίσης αποδίδουν την τριχόπτωση της κεφαλής στη χρήση καπέλου, κράνους, φαρμάκων, σεσουάρ κτλ, κάτι που φυσικά πρόκειται για άλλο έναν μύθο.

Και αυτό γιατί η χρήση των παραπάνω σε καθημερινή βάση, ταλαιπωρούν και αφυδατώνουν μεν το τριχωτό της κεφαλής, αλλά από τη στιγμή που η ρίζα της τρίχας βρίσκεται μέσα στο δέρμα και δεν επηρεάζεται, δεν ευθύνονται για μια ενδεχόμενη τριχόπτωση. Ο βασικότερος παράγοντας, σύμφωνα με τους δερματολόγους, που επηρεάζει την ρίζα της τρίχας, προκαλώντας το φαινόμενο αλωπεκίας είναι ο γενετικός. Oι κληρονομικοί παράγοντες ευθύνεται για το 95% της ανδρικής αλωπεκίας, ή οποία σε ορισμένες περιπτώσεις πλήττει και τον γυναικείο πληθυσμό.

Αν και η τριχόπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ακόμα οριστικά, οι επιστήμονες προτείνουν μια σειρά από μέτρα τα οποία μπορούν να περιορίσουν εν μέρη το συγκεκριμένο φαινόμενο. Αυτά είναι:

1. Λούσιμο μαλλιών 2-3 φορές την εβδομάδα, ώστε το τριχωτό να είναι καθαρό από ρύπους και ιδρώτα, που δεν του επιτρέπουν να αναπνεύσει.
2. Ευεργετικά αποτελέσματα έχει επίσης το μασάζ, επειδή τονώνει τη μικροκυκλοφορία του αίματος.
3. Αποφυγή ντεκαπάζ και δυνατές βαφές. Στη θέση τους να προτιμήσουμε τις ανταύγειες, που δεν εφαρμόζονται στις ρίζες.
4. Ισορροπημένη διατροφή.
5. Χρήση της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής. Τα φάρμακα (φιναστερίδη, μινοξιδίλη) σταματούν σε ποσοστό 80-85% την τριχόπτωση και επιτυγχάνουν κατά 60-65% την επανεμφάνιση τριχοφυΐας, με την προϋπόθεση όμως ότι χρησιμοποιούνται εφ’ όρου ζωής.

Φωτογραφία: https://www.pexels.com/photo/a-man-in-barber-shop-4625632/

Μόνο τα κουνούπια θηλυκού γένους μας τσιμπούν καθώς χρειάζονται το αίμα για να ωριμάζουν τα αβγά τους. Τα αρσενικά από την άλλη, τσιμπούν μόνο φυτά. Υπάρχουν καταγεγραμμένα πάνω από 2500 είδη κουνουπιών, τα οποία και μεταφέρουν πάνω από 100 θανατηφόρες ασθένειες: Ελονοσία, κίτρινος πυρετός, δάγγειος πυρετός ελεφαντίαση, εγκεφαλίτιδα είναι μερικές εξ αυτών. Ακόμα και σήμερα τα κουνούπια σκοτώνουν έναν άνθρωπο κάθε 12 δευτερόλεπτα. Σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας έχει υπολογιστεί πως τα κουνούπια έχουν εξοντώσει περίπου 45.000.000.000 ανθρώπους.

Το παράδοξο είναι ότι μέχρι τα τέλη του 19ου, κανείς δεν είχε την παραμικρή υποψία ότι τα κουνούπια είναι επικίνδυνα. Πολύ λίγα είδη κουνουπιών τσιμπούν ολόκληρη την ημέρα. Τα περισσότερα, τσιμπούν κυρίως τις νυχτερινές ώρες και τις πρώτες πρωινές και αυτό γιατί η ενεργητικότητά τους εξαρτάται κυρίως από την θερμοκρασία και την υγρασία του αέρα. Τα κουνούπια προσελκύονται από την κίνηση, από την σωματική θερμότητα, από την υγρασία και το διοξείδιο του άνθρακα που εκπνέει με την αναπνοή του κάθε άνθρωπος. Το σφύριγμα τους προέρχεται από το συγχρονισμένο τους φτερούγισμα.

Φωτογραφία: https://pixnio.com/de/tiere/insekten-ungeziefer/moskito/up-close-details-bild-moskito

.

Η ιδέα της δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης προέρχεται από την Ισπανία. Από τον 16ο αιώνα όπου άρχισε η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, η Ισπανία είχε υπό τον έλεγχό της, μεταξύ των άλλων, πολλές χώρες της Αφρικής και της Αμερικής. Μια από αυτές ήταν και η Κούβα (Κεντρική Αμερική). Το 1895, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν την Κούβα υπό τον έλεγχό τους από τους εξαγριωμένους κατοίκους της περιοχής, σκέφτηκαν να συγκεντρώσουν τους πολίτες της χώρας σε ένα μέρος, ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν.

Η προσπάθειά τους ωστόσο απέτυχε και τρία χρόνια αργότερα αποχώρησαν από το νησί. Για την ιστορία, το καθεστώς κατοχής πέρασε στις Η.Π.Α. μέχρι την επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο το 1959. Παρά την αποτυχία των Ισπανών, η ιδέα άρεσε στους Βρετανούς, οι οποίοι την εφάρμοσαν στις αφρικανικές τους αποικίες, με τα ίδια όμως αποτελέσματα. Ενστερνιζόμενοι τους Βρετανούς, μετά από σύντομο χρονικό διάστημα οι Γερμανοί έφτιαξαν τα πρώτα τους στρατόπεδα συγκέντρωσης, προσπαθώντας να αποικίσουν τη Νοτιοδυτική Αφρική. Το διάστημα 1904-1907 πέθαναν εκεί 100.000 Αφρικανοί. Ο ΟΗΕ θεωρεί ότι αυτή ήταν η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:AuschwitzBirkenau_13.jpg

 

Ο «Καιάδας» ήταν στην αρχαιότητα ένας μεγάλος γκρεμός έξω από την πόλη της Σπάρτης. Σύμφωνα με την παράδοση, εκεί έριχναν οι Σπαρτιάτες τους καταδικασμένους σε θάνατο κακούργους, τους αιχμαλώτους πολέμου αλλά και τα ασθενικά βρέφη. Ωστόσο, δεν έχει αποδειχθεί ότι οι Λακεδαιμόνιοι έριχναν όντως στον Καιάδα βρέφη, που θεωρούσαν ότι δεν πληρούν τα κριτήρια της ευγονικής φυλής τους. Μέχρι και σήμερα, οι ερευνητικές προσπάθειες στο σημείο γνωστό ως «Καιάδας», δεν μπόρεσε να τεκμηριώσει την παρουσία οστών βρεφών ή μικρών παιδιών. Έχει εντοπιστεί όμως μεγάλος αριθμός σκελετικών ευρημάτων, τα οποία ανήκουν κατά κύριο λόγο σε άνδρες βιολογικής ηλικίας 18-35 ετών, κάτι που σημαίνει πως η τιμωρία του Καιάδα δεν συμπεριέλαβε βρέφη και παιδιά.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Αρχαιολογίας Κύριο Θέμελη, ο Καιάδας πρέπει να χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες, κυρίως, στη διάρκεια των μεσσηνιακών πολέμων (8ος-5ος αι. π.Χ.) για τον «καταποντισμό» των εχθρών τους ή και κοινών καταδίκων. Ο καθηγητής Κύριος Πίτσιος (μέλος της ερευνητικής ομάδας), τονίζει ότι τα ευρήματα καταρρίπτουν το μύθο. Αναφέρει ότι είναι λίγες και πολύ γενικές οι αναφορές, από την αρχαιότητα στη συγκεκριμένη διαδικασία και ότι ο μύθος δημιουργήθηκε τα νεότερα χρόνια.

Φωτογραφία: https://snl.no/Agoge

Ο βακαλάος μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και απέκτησε τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Παρόλο που η περίοδος της Σαρακοστής αποτελεί παράλληλα και περίοδο νηστείας, η εκκλησία επέτρεψε να υπάρχουν δυο ημέρες όπου θα επιτρέπεται η κατανάλωση ψαριού. Μία από αυτές τις γιορτές είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου παραδοσιακά συνηθίζεται εκείνη την ημέρα να τρώμε μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Η δεύτερη ημέρα εξαίρεσης της νηστείας είναι η Κυριακή των Βαΐων. 

Γιατί όμως καθιερώθηκε ο μπακαλιάρος και όχι κάποιο άλλο ψάρι; Παλιά, όσοι ζούσαν σε παραθαλάσσιες περιοχές, δεν είχαν πρόβλημα να τρώνε φρέσκα ψάρια σε καθημερινή βάση. Για τον ορεινό πληθυσμό όμως, η μεταφορά του ψαριού αντιμετώπιζε προβλήματα, μιας και δεν υπήρχαν τα μέσα μεταφοράς του φρέσκου ψαριού πριν αυτό αλλοιωθεί. Όταν λοιπόν εισήχθηκε ο μπακαλιάρος τον 15ο αιώνα, ήταν ιδανικός, γιατί ήταν ένα φτηνό ψάρι το οποίο μπορεί να διατηρηθεί και εκτός ψυγείου με τη χρήση αλατιού.

Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82_-%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%284463505646%29.jpg

Έχει καταγραφεί περίπτωση γατών που έχουν πέσει από τον 30ο όροφο χωρίς να πάθουν την παραμικρή σωματική βλάβη. Από την άλλη, έχει πέσει γάτα από τον 5ο όροφο και τραυματίστηκε σοβαρά. Πως εξηγούνται οι δυο αυτές αντιφατικές καταστάσεις; Η γάτα, όταν πέφτει από ένα υπερυψωμένο σημείο, όσο ψηλό και αν είναι αυτό, δεν μπορεί να ξεπεράσει την ταχύτητα των 100 km/h. Η αντίσταση του αέρα προβάλει εμπόδιο στην ανάπτυξη μεγαλύτερων ταχυτήτων. 

Σε αυτήν την ταχύτητα, οι γάτες προλαβαίνουν να ανοίξουν το σώμα τους σαν αλεξίπτωτο και να πέσουν στην γη όπως οι σκίουροι. Οι σκίουροι, κατά την πτώση τους, «τεντώνουν» με τέτοιο τρόπο το σώμα τους, ώστε η προσγείωση να γίνει όσο πιο ομαλή γίνεται. Για να προλάβει να λειτουργήσει ο αντίστοιχος μηχανισμός προσγείωσης μιας γάτας, χρειάζονται περίπου 25 μέτρα, δηλαδή όσο είναι το ύψος μιας 7όροφης πολυκατοικίας. Σε οποιοδήποτε σημείο κάτω από το συγκεκριμένο ύψος, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τραυματισμού.

Φωτογραφία: https://scholarlycommons.pacific.edu/kam-photos/1889/