Η κρίση των γαϊδάρων (διδακτική ιστορία)
«Μια ημέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας κουστουμαρισμένος άνδρας. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε ολόκληρο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, στην τιμή των 100 ευρώ και μάλιστα, θα πλήρωνε σε μετρητά. Αν και οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, η τιμή ήταν πολύ καλή και πολλοί προχώρησαν στην πώληση. Έτσι, γύρισαν στο σπίτι τους με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.
Ο άνδρας με το κοστούμι όμως, επέστρεψε την επόμενη ημέρα με σκοπό να αγοράσει και τα εναπομείναντα απούλητα γαϊδούρια. Για να δελεάσει τους πιο δύσπιστους, πρόσφερε όχι 1000 ευρώ όπως την προηγούμενη ημέρα, αλλά 1500 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο. Το αποτέλεσμα ήταν οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού να πουλήσουν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες, το σκηνικό επαναλήφθηκε ξανά, ώστε να πειστούν και οι πιο αμετανόητοι. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να προσφέρει μέχρι και 3000 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα. Σαν φυσικό επακόλουθο, στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος απούλητος. Πριν ο άνδρας με το κοστούμι αποχωρήσει από το χωριό, τους ανακοίνωσε ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 5000 ευρώ.
Την επόμενη μέρα, ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει, και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 4000 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι. βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 1000 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, μπήκαν στην διαδικασία να αγοράσουν ξανά τα ζώα τους, παρόλο που ήταν μέχρι και τέσσερις φορές πιο ακριβά από την τιμή που τα είχανε πουλήσει. Για να προβούν όμως στην συγκεκριμένη αγορά, μην έχοντας τα απαιτούμενα χρήματα, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.
Μετά τη συναλλαγή, όπως ήταν φυσικό (;), οι δύο επιχειρηματίες εξαφανίστηκαν, πηγαίνοντας διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής. Στην άλλη μεριά του χάρτη, οι κάτοικοι του χωριού, βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα. Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη, αλλά οι προσπάθειές τους απέβησαν μάταιες, καθώς η αξία τους είχε πατώσει. Επιπλέον, μη μπορώντας να ξεπληρώσουν τα δάνεια που πήραν, η τράπεζα κατάσχεσε τα γαϊδούρια τους και στη συνέχεια τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ: Ο τραπεζίτης, πήγε στον δήμαρχο του χωριού εξηγώντας του ότι εάν δεν ανακτούσε όλα τα κεφάλαια που είχε δανείσει, θα κατέρρεε, με συνέπεια να ζητούσε άμεσα το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο. Ο δήμαρχος, πανικόβλητος, για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά του δήμου (δηλαδή των πολιτών) στον τραπεζίτη, ο οποίος «τυχαία» ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.
Για να καλύψει το έλλειμμα του δήμου που τώρα πρόεκυψε, ο τραπεζίτης πρότεινε τρόπους στον δήμαρχο ώστε να μειώσει τα έξοδα του δήμου: Λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού και για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων και της έρευνας. Επίσης πρότεινε την μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών, την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, την απόλυση υπαλλήλων, την μείωση των μισθών και την αύξηση των φόρων. Μην μπορώντας να κάνει και αλλιώς (ή μήπως μπορούσε;), ο δήμαρχος δέχτηκε. Ο τραπεζίτης υποστήριξε πως ήταν αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές ότι θα μπει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, θα σταματήσουν οι σπατάλες και ότι θα ηθικοποιηθεί το εμπόριο των γαϊδάρων.
Ολόκληρη η ιστορία έγινε πιο ενδιαφέρουσα με το πέρασμα εύλογου χρόνου, όταν και μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον «ιδρώτα» τους. Ονομάζονται «Οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών», οι οποία οικογένεια με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.»
Η ιστορία έχει και συνέχεια, αλλά κανείς δεν έμαθε ποτέ τι έκαναν μετά οι κάτοικοι του χωριού. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους;
Ο άνδρας με το κοστούμι όμως, επέστρεψε την επόμενη ημέρα με σκοπό να αγοράσει και τα εναπομείναντα απούλητα γαϊδούρια. Για να δελεάσει τους πιο δύσπιστους, πρόσφερε όχι 1000 ευρώ όπως την προηγούμενη ημέρα, αλλά 1500 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο. Το αποτέλεσμα ήταν οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού να πουλήσουν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες, το σκηνικό επαναλήφθηκε ξανά, ώστε να πειστούν και οι πιο αμετανόητοι. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να προσφέρει μέχρι και 3000 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα. Σαν φυσικό επακόλουθο, στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος απούλητος. Πριν ο άνδρας με το κοστούμι αποχωρήσει από το χωριό, τους ανακοίνωσε ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 5000 ευρώ.
Την επόμενη μέρα, ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει, και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 4000 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι. βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 1000 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, μπήκαν στην διαδικασία να αγοράσουν ξανά τα ζώα τους, παρόλο που ήταν μέχρι και τέσσερις φορές πιο ακριβά από την τιμή που τα είχανε πουλήσει. Για να προβούν όμως στην συγκεκριμένη αγορά, μην έχοντας τα απαιτούμενα χρήματα, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.
Μετά τη συναλλαγή, όπως ήταν φυσικό (;), οι δύο επιχειρηματίες εξαφανίστηκαν, πηγαίνοντας διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής. Στην άλλη μεριά του χάρτη, οι κάτοικοι του χωριού, βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα. Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη, αλλά οι προσπάθειές τους απέβησαν μάταιες, καθώς η αξία τους είχε πατώσει. Επιπλέον, μη μπορώντας να ξεπληρώσουν τα δάνεια που πήραν, η τράπεζα κατάσχεσε τα γαϊδούρια τους και στη συνέχεια τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ: Ο τραπεζίτης, πήγε στον δήμαρχο του χωριού εξηγώντας του ότι εάν δεν ανακτούσε όλα τα κεφάλαια που είχε δανείσει, θα κατέρρεε, με συνέπεια να ζητούσε άμεσα το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο. Ο δήμαρχος, πανικόβλητος, για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά του δήμου (δηλαδή των πολιτών) στον τραπεζίτη, ο οποίος «τυχαία» ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.
Για να καλύψει το έλλειμμα του δήμου που τώρα πρόεκυψε, ο τραπεζίτης πρότεινε τρόπους στον δήμαρχο ώστε να μειώσει τα έξοδα του δήμου: Λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού και για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων και της έρευνας. Επίσης πρότεινε την μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών, την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, την απόλυση υπαλλήλων, την μείωση των μισθών και την αύξηση των φόρων. Μην μπορώντας να κάνει και αλλιώς (ή μήπως μπορούσε;), ο δήμαρχος δέχτηκε. Ο τραπεζίτης υποστήριξε πως ήταν αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές ότι θα μπει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, θα σταματήσουν οι σπατάλες και ότι θα ηθικοποιηθεί το εμπόριο των γαϊδάρων.
Ολόκληρη η ιστορία έγινε πιο ενδιαφέρουσα με το πέρασμα εύλογου χρόνου, όταν και μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον «ιδρώτα» τους. Ονομάζονται «Οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών», οι οποία οικογένεια με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.»
Η ιστορία έχει και συνέχεια, αλλά κανείς δεν έμαθε ποτέ τι έκαναν μετά οι κάτοικοι του χωριού. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους;
0Comments
Δημοσίευση σχολίου
γράψε το σχόλιό σου...